Voorbereidingen - Mentaal

Hallo allemaal,

Met nog maar een paar dagen te gaan voordat ik (hopelijk) naar de VS vlieg, beginnen de zenuwen al aardig op te spelen. Ik heb gedag gezegd tegen vrienden en familie, de laatste keer paardrijden is geweest en elke keer als ik naar Johan, de kat of de konijntjes kijk heb ik heimwee bij voorbaat. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen! Een goed moment om wat te schrijven over hoe ik mij mentaal voorbereid heb op deze tocht.

Als eerste heb ik lang nagedacht waarom ik nou eigenlijk zo'n eind wil lopen. Dit is niet zo makkelijk in woorden te vatten, want het is eigenlijk meer een soort innerlijke drang, een wens om dit te ervaren en te ontdekken, die ik al voel zolang als ik weet van het bestaan van zulke tochten. En alle wandeltochten die ik tot nu toe heb gedaan hebben die wens alleen maar bevestigd. Ik houd van het vrije gevoel, je hoeft je om niets druk te maken. Nou ja, je maakt je druk om van alles, maar dat zijn echt de basis overlevingszaken: water, veiligheid, eten, slapen. Het leven wordt er heel overzichtelijk van. Stress kun je volledig van je afschudden en hoe langer de tocht, hoe beter dat lukt. Ik houd ook ontzettend van de wildernis en de bergen, de natuur overrompelt je steeds weer met hoe mooi hij eigenlijk is, puur en wild. Ik houd vreemd genoeg ook van het afzien, want dat geeft een gevoel van overwinning en van bekwaamheid. Vooral achteraf dan. Alleen wandelen vind ik heerlijk omdat je precies kunt doen wat je zelf wilt en dat geeft je de kans om uit te vinden wat dat is. De ontmoetingen met gelijkgestemden zijn ook vaak bijzonder en zorgen ervoor dat je je niet eenzaam hoeft te voelen. En de PCT heeft dit allemaal! 

Veel mensen vragen naar mijn precieze reisplannen, ook omdat ik de vorige keer een soort drie-delen plan had gemaakt. Het eerste deel zou ik noordwaarts lopen, dan even naar huis, een tweede deel zuidwaarts en het laatste stuk weer noordwaarts. Deze keer pak ik het anders aan en maak ik geen plan. De abrupte afbreking twee jaar geleden heeft me doen inzien dat een plan al vrij snel wordt ingehaald door de werkelijkheid en er zijn zóveel externe factoren die invloed uitoefenen op mijn reis dat je onmogelijk die scenarios kunt uitwerken. Dus ik heb me voorgenomen om niet verder dan een week vooruit te plannen en me te laten leiden door de omstandigheden. Het idee is dat zonder plan elke uitkomst een goede is en je niet al te teleurgesteld kunt zijn omdat je plan niet gelukt is. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan voor iemand die graag controle heeft, maar ik beschouw de reis als een soort grote oefening in het loslaten. Ik hoop door het vaak genoeg uit te spreken en ook door het te ervaren dat ik vanzelf ook zo ga denken. We zullen zien!

In dezelfde lijn der gedachten het volgende: hoewel ik natuurlijk iedereen verteld heb dat ik 4250 km ga lopen, 6 maanden lang, is er een zeer reële mogelijkheid dat dat helemaal niet gaat gebeuren. Er zijn heel veel redenen waarom mensen de PCT niet uitlopen, zoals blessures, verlies van motivatie of tekort aan financiën. Voor dat laatste heb ik gespaard, maar die eerste twee redenen kunnen mij natuurlijk heel goed overkomen.

Ik ben best bang voor blessures, omdat ik vermoed dat ik het best lastig zal vinden de tocht om die reden af te breken. Daarom heb ik mijzelf heel hard voorgenomen om echt rustig aan te doen aan het begin en heel goed te luisteren naar wat mijn lichaam me vertelt. Dus niet toch maar doorlopen om één of ander mezelf opgelegd doel te halen, of om bij anderen te blijven. Ook dit soort dingen moet ik tegen mezelf herhalen want precies het doorzettingsvermogen wat deze tocht succesvol kan maken kan het ook juist opbreken.

Voor verlies van motivatie ben ik eigenlijk minder bang. Niet omdat ik niet denk dat het zal gebeuren, dat kan namelijk best. Maar als ik echt geen zin meer heb om nog verder te gaan, dan was het blijkbaar ver genoeg voor mij en dan hoef ik mij nooit meer af te vragen wat ik nou eigenlijk zou vinden van zo'n lange tocht. En hopelijk kan ik dan met voldoening terugkijken op wat ik wel gelopen heb.

Nou verwacht ik ook dat er tijdelijke dips zullen zijn. Het is ook weer niet de allereerste lange afstandstocht die ik loop en er zullen absoluut dagen tussen zitten waarop ik er de pest in heb. Omdat het koud is, nat, zwaar, eentonig of eenzaam. Omdat niets gaat zoals je wilt, omdat je 6 dagen eten en 6 liter water mee moet zeulen, omdat de ondergrond één en al steengruis is en je voeten zeer doen. Dat zijn dus niet goede momenten om er de brui aan te geven. Het beste is verstand op nul zetten en gewoon doorlopen. En merkwaardig genoeg gebeurt er dan eigenlijk altijd wel iets waardoor de ellende weer gauw vergeten is. Je bereikt de top van de berg en het uitzicht is adembenemend, je ontmoet een willekeurige voorbijganger die je een appel aanbiedt, je vindt een fántastische kampeerplaats of je ontmoet een medewandelaar en door samen te klagen wordt alles beter. Pas als ik warm en weldoorvoed in de tent lig en ik wil nog steeds stoppen, dan neem ik het serieus!