Tegenvaller

De dag begint rustig, ik slaap wat uit en we krijgen een ontbijtje van de trail angel. Het postkantoor gaat pas om  11.30 open, en we hebben daar allemaal een doos met eten heen gestuurd, want er is hier geen supermarkt. De anderen zijn druk bezig met hun terugvlucht boeken, maar ik heb dat al gedaan dus lees een boekje. Vlak voor 11.30 staat er een lange rij met hikers bij het postkantoor. Jammer genoeg is het pakketje van de tweede hiker die aan de beurt is zoek, en de postbeambte stopt niet met zoeken tot ze het gevonden heeft, waardoor iedereen 20 minuten daarop wacht. Nou ja, het is wel gezellig. 

Na het postkantoor en nog wat last minute boodschappen bij het tankstation brengt de trail angel ons terug naar de trail. We kunnen weer op pad. Ik had niet veel mijlen gepland voor vandaag, en dat is maar goed ook want ze zijn weer behoorlijk lastig. Een beetje doorlopen moet ik deze etappe wel, want het postkantoor op de volgende plaats is op zaterdag maar tot 2 uur open, en niet alleen is het zondag dicht, maar ook maandag, omdat het dan Labor Day is. Dus als ik deze mis moet ik twee dagen wachten. 

Nu mijn terugvlucht is geboekt, en ik begin aan de op één na laatste etappe, is het aftellen begonnen. Ik heb er een heel tweezijdig gevoel bij. Aan de ene kant ben ik er vaak wel een beetje klaar mee, elke dag wandelen, en wil ik wel eens wat anders doen. Ik wil ook wel graag naar huis, Johan en de beestjes weer zien, en genieten van mijn eigen bed en douche. Niet meer elke dag de tent opzetten. Maar dan zie ik weer een prachtig uitzicht en besef ik dat dat ook gauw voorbij zal zijn, almaar middenin de prachtige natuur zijn. En ook dit simpele leven, met alleen lopen, slapen, eten en water. 

Gelukkig heb ik nog een dag of twaalf te gaan, en dit stuk is een adembenemend einde. In de ochtend hangt er een mist in de vallei, en vanaf de berg geeft dat een heel mooi effect met de opkomende zon. Later die dag ruik ik een steeds sterkere brandlucht, er is hier een bosbrand in de buurt. Dat had ik al gehoord, er zijn twee branden hier, maar de PCT is veilig. De bosbranden zorgen wel voor een mistige middag.

Ik loop lang door, want ik denk aan dat postkantoor wat ik moet halen. Als ik uiteindelijk kamp maak, is de campsite vol, en ik zet mijn tentje op op een klein plekje aan de andere kant van het pad, een tiental meters bij de rest vandaan. 

Als het donker is, en iedereen in zijn tent is, roept opeens iemand aan de overkant 'beer', en maakt een hoop kabaal. Ik hoor een groot dier wegrennen. Iedereen weer de tent uit natuurlijk. Na enige discussie is de consensus dat het toch geen beer was maar een groot hert. Gedurende de nacht hoor ik verschillende keren een dier struinen rondom de tent. Vast weer een hert, toch? Als ik een beetje geluid maak rent het dier steeds weg, en ik zie het niet. 

Na deze rusteloze nacht ga ik weer op pad, en nog geen 10 minuten vanaf de kampeerplek zie ik toch echt een beer tussen de bessenstruiken van mij wegrennen. Misschien toch geen herten geweest vannacht.. Het is een dag met veel dieren, naast de beer en de gebruikelijke eekhoorns, zie ik een muis, verschillende Grouse en een aantal bergmarmotten. Deze zijn zo groot als een dikke kat en hebben een hele mooie grijze vacht met een bruine staart.

Het is een beetje regenachtig deze morgen maar toch doe ik al snel de regenjas weer uit, want het is niet koud en de route gaat stevig bergop. We lopen door een hoog en kaal landschap en de zon breekt alweer door. Een steile en lastige afdaling volgt, veel rotsen en de route is regelmatig deels weg gespoeld, waardoor ik heel voorzichtig langs een afgrond moet manoeuvreren.

Beneden is de Kennedy Creek, een woeste gletsjer rivier. Deze moeten we oversteken en er is geen brug. Samen met enkele andere hikers bestudeer ik deze rivier een poosje, op zoek naar een goede plek om naar de overkant te gaan. De rivier stroomt snel en het water is wit van het sediment uit de gletsjer. Er zit niks anders op dan er maar gewoon doorheen gaan, maar de stevige stroming maakt dat niet zonder gevaar. Samen met Wizard en Pedicure vorm ik een soort treintje. Wizard is het grootst en sterkst en gaat voorop, hij vormt een soort wig in het water. Achter hem gaat Pedicure, zij houdt Wizard goed vast en geeft hem stabiliteit. Achteraan ga ik, en ik houd Pedicure weer goed vast en geef haar stabiliteit. Zo schuifelen we zijdelings door het water en bereiken we veilig de overkant. Dit was wel de lastigste oversteek van de hele trip!

Het is een lange dag, ik besef me dat ik zowel de zonsopgang als de  zonsondergang vanaf de trail heb gezien. Toch heb ik nog geen 20 mile afgelegd door het lastige terrein. Ook de volgende dag is de trail overgroeid, weggespoeld, rotsig, en bestrooid met omgevallen bomen. 'Atletisch', noemen sommige hikers het. Enkelen van deze bomen zijn echt woudreuzen, dikker dan ik lang ben. Het is een hele toer om daar overheen te klimmen. 

Deze avond kampeer ik, net als de vorige avond, met Wizard en Pedicure. Ze hebben zelfs een plek voor mij veilig gesteld. Het begint al donker te worden als we ons avondeten klaar maken, dus we zitten gezellig met drie hoofdlampjes te koken.

Gelukkig volgt hierna een wat makkelijkere dag. In de ochtend zijn er nog veel omgevallen bomen maar zodra ik de riviervallei uit geklommen ben wordt het pad beter. Helaas gaan de lastige paden vaak samen met mooie uitzichten, en deze makkelijkere dag is dan ook wat minder spectaculair. Ik zou opnieuw met Wizard en Pedicure kamperen, maar zij zijn niet op de afgesproken plek. Later blijkt dat ze een side trip hebben genomen en wat achter mij zijn geraakt. De campsite ligt heel mooi langs een kraakheldere bergrivier. Ik was mijn voeten, benen, armen en gezicht maar het water is ijskoud. 

Een opvallend gemakkelijke 10 mijl  brengt me naar het punt vanwaar je naar Stehekin kunt gaan, ruim op tijd voor het postkantoor. Zelfs zo ruim op tijd, dat ik een tussenstop maak bij de lokale bakkerij, 2 mijl van het dorp, om wat lekkers voor de lunch te halen.

Als ik weer in de beschaving ben, bereikt mij het onaangename nieuws dat het eindpunt van de route afgesloten is vanwege bosbranden in de buurt. Er woedt een brand zo dicht bij het eind-monument dat het zou kunnen dat het verbrandt de komende dagen. 

Dit nieuws slaat in als een bom onder de hikers en er wordt nergens anders over gepraat. Plannen worden gemaakt en verlegd. Het helpt niet mee dat er zeer beperkt internet is, waardoor het lastig is om goed onderzoek te doen. Sommige hikers besluiten nu te stoppen, anderen springen over naar de CDT (Contintal Divide Trail), een andere grote trail naar Canada. Ik overweeg om terug te gaan naar Oregon en wat gemiste mijlen daar te gaan lopen maar dat is zo'n logistieke puzzel dat ik ervan af zie. In plaats daarvan ga ik de resterende open mijlen naar het noorden lopen, nog zo'n 50 mijl over de PCT en dan 10 mijl over een ander pad. 30 mijl vanaf de grens zal mijn reis dan eindigen. 

Het is echt ontzettend balen dat ik nu zo'n lange trip niet bij het einde kan afsluiten. Er is natuurlijk weinig aan te doen, en het maakt qua afgelegde afstand niet eens zo veel uit, maar er is iets symbolisch aan eindigen bij het monument bij de grens. Echter, het gaat om de reis en niet om het eindpunt, en die reis is nog een paar dagen te gaan!

-----
Dag 144 (29/8): kamp mile 2476.3, gelopen 11.1 mile, totaal 2304.5
Dag 145 (30/8): kamp mile 2499.2, gelopen 22.9 mile, totaal 2327.4
Dag 146 (31/8): kamp mile 2518.8, gelopen 19.6 mile, totaal 2347.0
Dag 147 (1/9): kamp mile 2541.6, gelopen 22.8 mile, totaal 2369.8
Dag 148 (2/9): kamp mile 2563.3, gelopen 21.7 mile, totaal 2391.5
Dag 149 (3/9): kamp mile 2572.9 (Stehekin), gelopen 11.6 mile, totaal 2403.1