Ziek

Ik kampeer bij een riviertje en eet aardappelpuree. Na het eten voel ik me echter opeens niet zo lekker. Ik sla mijn gebruikelijke after-dinner chocola over en ga in mijn slaapzak liggen. Ik voel me misselijk en val niet in slaap. Het wordt steeds erger en ik kan nog net op tijd mijn slaapzak en mijn tent uitkomen voor ik moet overgeven. Ook heb ik diarree. De hele nacht ben ik wakker en ik moet er nog een paar keer uit.

De oorzaak is mij onbekend, waarschijnlijk iets met het eten of het water. De volgende ochtend is de misselijkheid wat gezakt en ik drink voorzichtig wat water. Voor de zekerheid heb ik hier ook nog water zuiverings tabletten aan toegevoegd. Iets eten durf ik nog niet aan. Ik blijf de hele dag op de campsite en ga niet lopen. Langzaamaan wordt het beter en eet ik een paar crackers. Ziek zijn op de trail in je tent is wel een beetje ellende. 

De volgende dag ga ik weer lopen, maar ik heb weinig energie. Vooral bergop ga ik erg moeizaam, en helaas is ongeveer de helft van de dag bergop. Ik probeer zoveel mogelijk te eten om weer energie te krijgen, maar hoewel ik niet meer misselijk ben heb ik toch weinig eetlust. Veel pauzes met kleine hapjes.

In de middag gaat het gelukkig wel wat beter. Ik ontmoet Crumbles en samen lopen we de bergen op. We houden pauze bij een parkeerplaats en worden aangesproken door twee jongens. Of we soms de PCT lopen. En willen we een appel? Nou graag, fruit had ik net veel zin in! Daarna worden we aangesproken door een echtpaar. Of we soms de PCT lopen. En willen we een perzik? Wat een mazzel! Dit fruit geeft genoeg energie om de laatste twee mijl van de dag te lopen.

Bij het charmante Sheep Lake zetten we de tent op, vergezeld door Scar en Giles. Deze plek is echter dichtbij een parkeerplaats, dus we zijn zeker niet de enige kampeerders. Als de bewoners van een tent in de buurt 'thuis' komen worden ze boos op ons: Waarom hebben we de tent zo dichtbij opgezet? We staan echter helemaal niet dichtbij, er zijn hier wel 10 plekken. Je kunt dit nou eenmaal niet voor jezelf claimen. De eerste keer dat ik een onwelkome ontvangst heb gehad van mede kampeerders.

Waar ik gisteren een prachtige grijze bergmarmot zag, zie ik vandaag twee pika van dichtbij. Dit zijn een soort kleine eekhoorntjes met ronde oren. Ik heb deze al regelmatig gezien, maar steeds van verder weg en ze zijn altijd razendsnel verdwenen. Deze twee trekken zich weinig van mij aan zolang ik stil blijf staan. Eekhoorns zijn hier sowieso in overvloed, ik zie er tientallen per dag. Vooral kleine chipmunks, maar ook bruine, grijze en zwarte eekhoorns. En pika dus. Soms rennen ze rond met een nootje in de mond, en één keer zag ik een eekhoorn met een kleintje in de bek. Ze proberen mij soms ook weg te jagen, dan piepen ze naar mij en maken ze zich groot. En het werkt, meestal zeg ik dan 'oh, sorry' en vertrek.

In de ochtend en avond heb ik mooie uitzichten, maar tussendoor loop ik door een grote burn area. Dit stuk is zo'n 20 jaar geleden verbrand, maar het is nog een duidelijk litteken in het landschap. Kale, dode stammen met laag groen ertussen. Af en toe is er een grotere boom of klein bosje aan het vuur ontsnapt, dat geeft wat welkome schaduw voor een pauze. 

Op een berghelling zie ik twee hikers tegen de helling opgeklommen staan. Er zijn bosbessen! Snel rugzak neer en ook de helling op. Het zijn er erg veel en ik eet zoveel ik op kan, en pluk dan nog wat voor later. Voorbij lopende wandelaars zeggen met een lach: 'PCT hikers can't pass free food'. Later op de dag kom ik ook nog een veld met wilde aardbeien tegen. Die zijn wel miniscuul en ze zijn beter verstopt, dicht bij de grond onder de blaadjes. Maar zo'n heerlijke smaakbom dat het het zoeken wel waard is. 

Ik eindig de dag bij een cabin van de lokale snowmobiel club. Deze is vrij toegankelijk en er is trail magic: bier en frisdrank. Logischerwijs zijn er dan ook veel hikers. Ik voel me wel al een stuk beter, maar neem toch een frisdrank voor de zekerheid. Ik zie Crumbles en Scar weer en er zijn verschillende hikers die ik sinds de Sierra niet gezien heb. 

De bergen worden merkbaar steiler en ik heb meer hoogtemeters dan ooit. 3000m hoogteverschil op een dag is geen uitzondering. De horizontale meters hebben wat te lijden onder deze verticale meters: ik ga beduidend langzamer. Ik moet dus flink doorlopen om de geplande campsite te halen. Met spijt loop ik voorbij vele bosjes met huckleberries, maar als ik steeds stop dan bereik ik mijn doel niet. Maar wat een geluk: mijn campsite staat middenin de huckleberry struiken. Tijdens het tent opzetten en tijdens het koken snack ik onophoudelijk van de bessenstruiken. En ik kan een toetje plukken zonder op te staan. Wat een topplek!

Als ik net op pad ben in de ochtend kom ik Daddy Longlegs tegen, een Duitse hiker die ik voor het eerst op Mt Whitney ontmoet heb. Hij weet me te vertellen dat het hostel in Snoqualmie, waar ik vanavond zou overnachten, gesloten is vanwege een uitbraak van het noro-virus. Verschillende hikers kwamen ziek binnen. Anderen waren al ziek geweest op de trail. Dat was het dus! Ook Daddy Longlegs was ziek geweest in de afgelopen week. 

In een hostel deel je zoveel dat een besmettelijke ziekte snel rond gaat dus daarom is het gesloten. Gelukkig is er bereik op de plek waar ik het nieuws hoor, dus ik boek snel een kamer in het enige hotel in Snoqualmie Pass. Daar moeten nu namelijk 25 extra hikers in. Gelukkig is het een vrij groot hotel (dit is een ski gebied), en het is niet eens echt duur. Het hostel was vast gezellig geweest, maar het is eigenlijk wel erg lekker om een hotelkamer helemaal voor mij alleen te hebben nu!

-----
Dag 133 (18/8): kamp mile 2308.3, gelopen 15.5 mile, totaal 2136.5
Dag 134 (19/8): kamp mile 2308.3, gelopen 0 mile, totaal 2136.5
Dag 135 (20/8): kamp mile 2326.7, gelopen 18.4 mile, totaal 2154.9
Dag 136 (21/8): kamp mile 2348.0, gelopen 21.3 mile, totaal 2176.2
Dag 137 (22/8): kamp mile 2371.7, gelopen 23.7 mile, totaal 2199.9