Central Cascades

Snoqualmie is niet echt een dorp, meer een soort skioord. Er is een groot hotel, een tankstation en een kleine supermarkt/pizzeria. Onderin het hotel zit een Pancake House en daar heb ik een fantastisch ontbijt. En stapel pannenkoeken (Amerikaanse, dus dikke luchtige) met fruit, noten en slagroom. Ik heb al veel pannenkoeken gegeten hier, maar dit waren echt de beste!

Na het ontbijt ga ik mijn dozen ophalen bij het tankstation. Ik heb hier drie dozen heen gestuurd, een doos met eten, nieuwe schoenen en nieuwe sokken & een nieuw shirt. Alleen omdat hier bijna niks is, heeft zowat iedereen hier een of meerdere dozen heen gestuurd. Er staan stapels en stapels met dozen. Als de dozen binnenkomen worden ze genummerd en er is een handgeschreven lijst met namen en nummers. Ik moet mijn naam daarin opzoeken en de bijbehorende nummers. Het zijn zeker 20 A4-tjes met namen, maar na deze drie keer bekeken te hebben kan ik mijn naam echt maar twee keer vinden. Met deze twee nummers kan ik naar achterin de winkel, waar de dozen staan, op zoek naar nummer 330 en 690. Het zou handig zijn als ze dan op volgorde van nummer staan, maar dat is helaas niet het geval. Er is zo weinig plek dat ze gewoon opgestapeld staan waar maar een plekje gevonden kon worden. Na lang zoeken vind ik doos 330. Dat is één van de drie (de doos met eten). Nadat ik voor mijn gevoel alles minstens twee keer heb bekeken bedenk ik me dat de sokken vast in een envelop gekomen zijn, en ik heb geen enveloppen gezien tussen de dozen. Ik vraag de winkelbediende en die haalt een doos met enveloppen tevoorschijn van achter de balie, en daar is ook nummer 690. Dat is twee. Nu nog de schoenen. Misschien zijn ze bij het hotel bezorgd zegt de bediende. En inderdaad, als ik daar navraag doe komt er inderdaad een doos met schoenen tevoorschijn (na een soortgelijke zoektocht met een lijst met namen en nummers etc.) Drie dozen opgehaald, anderhalf uur verder. Gelukkig had ik alle tijd vandaag!

De tweede taak van vandaag is het plannen van het laatste stuk. Op de achterkant van een pizza doos maak ik een overzicht van de komende drie weken, zoveel mogelijk rekening houdend met terrein, reistijd naar de dorpjes en openingstijden van het postkantoor. Ook moet ik mijn terugvlucht omboeken, die stond gepland voor 30 september. Helaas werkt de website van United Airlines niet goed en moet ik dat via de telefoon doen. Dat is niet grappig.  Maar meer dan een uur later heb ik het voor elkaar, 14 september zal ik weer in Nederland zijn. 

De volgende ochtend kan ik het niet laten, ik ga nog een pannenkoeken ontbijt eten bij de Pancake House. Net zo verrukkelijk. Dan weer op weg, de Central Cascades in. Dit berggebied is ruig en steil, de toppen zijn scherp en er zijn heel veel rotsen en bomen. Het is niet zo hoog als de Sierra Nevada (meestal blijf ik onder de 2000m), maar doet me er verder veel aan denken. Veel klimmen en dalen, en veel klauteren over de rotsen. Maar als beloning de prachtigste uitzichten. Regelmatig valt mijn mond open als ik na een heftige klim de bergpas over ga en een nieuw uitzicht zich voor mij ontvouwt.

Door al dat lastige terrein loop ik al op de eerste dag achter op mijn net opgestelde schema. Gelukkig zijn de dagen die volgen ietsje minder lastig en kan ik het weer inhalen. De klimmen worden langer, we gaan nu 800 meter omhoog, over een pas, 800 meter naar beneden, over een rivier, en weer 800 meter omhoog. En altijd over switchbacks, zigzaggend over de berg.   Het kaartje laat dit goed zien!

In de namiddag begint het te betrekken, en er valt een lichte motregen. In de nacht wordt dit een echte regen, maar in de ochtend is het weer terug bij een motregen. Perfect dat de regen in de nacht valt! De motregen houdt op en het is tijdens het wandelen wel lekker dat het wat koeler is. De pauzes zijn wat kouder, maar ik trek dan gewoon een jas aan. 

Ik hoor wat geruis en kijk in de bosjes. Daar zie ik een beer zijn klauwen scherpen aan een boom. Hij is niet echt dichtbij maar ik kan hem toch goed zien. Voor de zekerheid maak ik wat extra lawaai, zodat hij mij ook goed in de gaten heeft. De beer gaat er weer vandoor. Geen foto helaas.

De laatste dag van deze etappe is niet zo ver, 14 mijl. Er zitten echter vier kleinere, maar pittige heuvels tussen mij en de highway. Om de heuvelop wat te vergemakkelijken zet ik een audioboek aan en voor ik het weet ben ik boven. Op de heuvels zijn ook eindeloze velden met bosbessen. Dit vertraagt mij vele malen meer dan de hoogtemeters! Het is echt heel lastig om voorbij te lopen.

Vanaf de highway word ik opgehaald door Anthony, de trail angel waar ik zal verblijven, samen met nog drie andere hikers. Voor een donatie haalt hij je op, je kunt in de tuin kamperen, douchen, de was doen en het hele huis gebruiken. Er is een hot tub in de tuin en we krijgen drankjes. Wat een luxe!

-----
Dag 139 (24/8): kamp mile 2393.6 (Snoqualmie), gelopen 0 mile, totaal 2221.8
Dag 140 (25/8): kamp mile 2408.9, gelopen 15.3 mile, totaal 2237.1
Dag 141 (26/8): kamp mile 2428.9, gelopen 20.0 mile, totaal 2257.1
Dag 142 (27/8): kamp mile 2450.8, gelopen 21.9 mile, totaal 2279.0
Dag 143 (28/8): kamp mile 2465.2, gelopen 14.4 mile, totaal 2293.4