Kepler Track

Dit is alweer het allerlaatste verhaaltje helaas want terwijl ik het tik zit ik op het vliegveld te wachten. Maar ik had de beste route tot het laatst bewaard! (Ook al wist ik dat natuurlijk van tevoren niet.) Er zijn ook best veel foto's want ik kon niet zo goed kiezen. Als pluspunt heb ik wel eindelijk ontdekt hoe je ze moet draaien. Bedankt allemaal voor het meelezen en de vele reacties,  heel leuk!

De Kepler track is als enige van de Great Walks  echt ontworpen als Great Walk. Omdat de Milford Sound route en de Routeburn route (beide ook Great Walks) nogal druk werden hebben ze een derde route in het gebied aangelegd die met deze twee kan wedijveren om schoonheid. Zoals eigenlijk alle Great Walks is het pad supergoed onderhouden maar deze route heeft ook grote hutten en zelfs gewone wc's in plaats van 'long drops'. Daarnaast is hij goed te bereiken, slechts 4 km van Te Anau, wat dus gewoon te lopen is.

De eerste dag begin ik vroeg, want er staat 5-6 uur voor deze dag en ik moet ook nog naar het beginpunt lopen. Het eerste stuk is langs het Te Anau Lake en loopt makkelijk weg. Omdat de route rond is heb ik nu echt alle overbodige bagage in de jeugdherberg achtergelaten dus mijn rugzak voelt behoorlijk licht aan. Daar ben ik al snel blij mee want aan het einde van de ochtend begint de lange klim Mt Luxmore op, zo'n 800 meter omhoog. Ik kan echter merken dat ik inmiddels geoefend ben want het gaat me eigenlijk best makkelijk af. Ik beklim de berg dan ook in 2 uur, terwijl er 4 uur voor stond. Dat maakt de tocht opeens een stuk korter dan verwacht! Eenmaal boven de boomgrens zijn de uitzichten indrukwekkend. Terugkijkend zie je het grillige meer Te Anau en vooruit de Kepler Mountains. Ik kan niet goed kiezen welke kant het mooiste is en maak wel honderd foto's.
Omdat ik sneller boven was dan gepland, ben ik al vroeg bij de hut. Deze ligt beschut in een kleine dip in de bergen met een heerlijk uitzicht. Dat is nog eens fijn thee drinken!
Vanaf de hut is er een kleine wandeling naar een nabijgelegen grot. Deze kun je, als je bereid bent om een beetje te kruipen, een heel eind inlopen. Wel wordt er uitgebreid gewaarschuwd dat je minstens twee lichtbronnen mee moet nemen. Het is inderdaad een beetje klauteren maar ook zo heerlijk Nieuw-Zeelands dat dat gewoon kan, zonder hekjes, gids of wat dan ook.
Vlak voor het eten, als iedereen wel zo'n beetje gearriveerd is, geeft de ranger een 'Nature Walk', hij loopt rondom de hut en vertelt van alles over de lokale flora. Heel leuk om zo meer te weten te komen over wat ik onderweg allemaal gezien heb.

De volgende ochtend is het zeldzaam mooi weer. Heerlijk zonnetje en bijna geen wind. Iedereen vertrekt vroeg want in de middag zou het betrekken.
Dit is het mooiste deel van de hele tocht, de route gaat dwars door de bergen en het uitzicht is constant aanwezig. Heel mooi is dat in de vallei nog mist hangt wat het geheel een zeer mysterieus tintje geeft. De bergen zijn gevormd door de gletsjers in de laatste ijstijd, wat ze vrij jong maakt. Alles is nog heel steil en met scherpe pieken. Onderaan de bergen zitten dan de fjorden, inhammen van de zee of in dit geval nog van het meer. Het gebied heet dan ook Fiordland.
De route gaat vlak langs de top van Mt Luxmore en een kleine extra klim brengt je boven, op 1472m hoogte. Hier is 360 graden uitzicht en alle kanten zijn mooi!
Omdat het niet altijd zo mooi weer is zijn er twee shelters onderweg, waar wandelaars kunnen schuilen en zo nodig overnachten als het weer heel slecht wordt. Bij de eerste van die shelters kom ik de Kea tegen, de Nieuw-Zeelandse bergpapagaai. Deze zijn naar verluid heel slim in het afpakken van eten. Ze pakken bijvoorbeeld snel je lunch als je je even omdraait om nog wat water te pakken. Of ze pakken je eten van onder de veranda als je het daar op gelegd hebt. Maar ik ben gewaarschuwd dus ik houd mijn eten scherp in   de gaten terwijl ik de mooie papagaai bekijk. Als hij wegvliegt zie ik pas echt zijn mooie rode veren in de vleugels.

Een behoorlijk groot stuk van de wandeling loopt over bergkammen. Dat vind ik echt ultiem, alsof je permanent op een bergtop loopt! Ik geloof niet dat ik ooit zo'n prachtige wandeling gemaakt heb.
Maar aan al het goede komt een eind en deze mooie dag eindigt helaas met een lange steile afdaling naar de hut, die in de vallei ligt. Hiervan mopperen mijn knieën wel een beetje, maar er is onderweg nog wel het één en ander te zien om me wat af te leiden. Vooral een kraakheldere woeste rivier valt me op.
Bij de hut zijn er ontzettend veel sandflies, waardoor ik me goed moet insmeren met Deet,  wat echter vies spul is.
Mijn voeten en knieën zijn wat pijnlijk maar ik loop toch nog het extra rondje naar de waterval. Zonder rugzak en lekker sloom is het eigenlijk goed te doen en de waterval is veel groter dan ik had verwacht.
'S avonds geeft de ranger een praatje waarin hij allerlei details over de route van morgen vertelt en ook allerlei grappige verhalen over de Kea. Ze zijn namelijk ook dol op bergschoenen en regelmatig moet iemand in de ochtend in het gras zijn kapot gebeten schoenen zoeken. We hangen allemaal onze schoenen hoog op....

De derde dag loopt de route in de vallei langs de rivier. Het zou slecht weer worden deze dag maar eigenlijk is het alleen maar een beetje bedrukt, gelukkig geen regen.
In 1984 was dat heel anders, er was toen in korte tijd 3 meter regen gevallen, zelfs voor dit gebied uitzonderlijk veel. Een heel stuk rots is toen naar beneden gekomen, de 'big slip', en heeft de rivier geblokkeerd, wat een enorme overstroming veroorzaakte. Het litteken wat dit heeft achtergelaten is nog duidelijk te zien in het landschap, en is eigenlijk heel mooi.
Deze dag zie en hoor ik veel vogels en kan ik ook erg veel paddenstoelen spotten. Het leuke van wandelen is dat je alle tijd hebt om deze details van het landschap te zien.
In de hut vertelt de ranger een uitgebreid verhaal over het meer Manapouri, waar de laatste dag langs zal lopen. Dit meer wordt namelijk gebruikt om groene energie op te wekken, maar om dat nog wat efficiënter te doen wilden ze het meer 30 meter (!) ophogen. Er is veel en succesvol protest geweest om dit tegen te houden en de natuur te behouden.
In de avond verbaas ik me over een mede-wandelaar die een hele glazen fles whisky heeft meegenomen. Als ik suggereer dat hij het minstens in een plastic fles over had kunnen doen wordt ik aangekeken alsof ik gek ben. De heiligschennis!

En dan is de allerlaatste wandeldag aangebroken. Ook deze dag dreigt het een beetje maar blijft het nagenoeg droog.
De wandeling is makkelijk maar lang. Ik zie allerlei soorten beukenbomen, met kleine en grote blaadjes, ronde en langwerpige blaadjes, dunne en dikke bomen, omgevallen bomen etc. De ranger heeft hier ook van alles over verteld maar die details ben ik helaas weer vergeten. Het is in ieder geval een prettige wandeling en alleen maar onopvallend omdat de voorgaande dagen zo indrukwekkend waren.

Moe maar voldaan kom ik uiteindelijk terug in Te Anau. Ik trakteer mezelf op veel lekker fruit en in de avond ga ik ook nog uit eten. Het is ten slotte vakantie. Vanmorgen vroeg bracht een bus me naar Queenstown waar ik nog een beetje tijd had om te shoppen voor souvenirs. Nu 'alleen' nog maar 32 uur vliegen en dan ben ik weer thuis, bij Johan en de beestjes!