Vol goede moed verder

Het is nog een heel gedoe om van plaats A naar plaats B 200 mijl verderop te komen op de trail. Er is doorgaans geen openbaar vervoer. Samen met Guillermo ga ik op pad. We lopen eerst een stukje naar Highway 58. Daar krijgen we al vrij snel een lift naar een andere Highway, 97. Vanaf daar vinden we iemand die naar Bend gaat, circa een uur verderop, en die wel wat gezelschap wil. Vanaf Bend is er een trail angel die ons aan het einde van de dag rond de fire closure shuttlet. 

We hebben wat tijd in Bend, en die besteed ik aan het samenstellen en versturen van dozen met eten naar Washington. Er is ook tijd genoeg om door Bend te lopen, wat te eten en de lokale brouwerij te bezoeken. Een gezellig stadje!

De angel, Bliss, is een hiker die er rond Lake Tahoe genoeg van had en zijn hike daar gestopt is. Toevallig kent Guillermo hem, ze zijn samen begonnen, met ook Ben en Janneman in hun groep. Bliss is een fantastische verhalen verteller, en de lange rit (2 uur) gaat snel voorbij door de vele verhalen.

Het is al 8 uur als we weer op de trail zijn, zo'n 170 mijl verder dan we die dag begonnen zijn. Een aangename avondwandeling volgt, naar de eerste de beste campsite. Die ligt aan een prachtig meer, Timothy Lake. De maan weerspiegelt in het water in de avond, en in de ochtend hangt er een mysterieuze mist boven het water. 

Het voelt raar om ineens ruim 200 mijl verder te zijn dan de laatste wandeldag. Ineens ben ik voorbij mijl 2000 zonder dat ik dat punt gehad heb. Het eindpunt is een stuk dichterbij zonder dat ik ervoor gewerkt heb. De highlights van dit stuk trail heb ik ook helemaal nog niet scherp, normaal gesproken hoor je dat een beetje van de andere hikers in de dagen van tevoren. Ik vind het wel erg fijn om weer gewoon te lopen en niet steeds na te hoeven denken over bosbranden en afsluitingen. Ik krijg ook een berichtje van Tony dat ik niks mis aan het stuk wat ik oversla: 'Er zijn hier duizenden muggen, er is rook, het is een groene tunnel zonder uitzichten en er is verder niemand dus het is heel saai'.

Ik heb een fijne wandeldag. Het is lekker wandelweer, niet te warm maar wel een lekker zonnetje. Ik ontbijt naast Little Crater Lake, een heel helderblauw meertje niet veel groter dan een vijver. Tussen de bomen zie ik Mt Hood verschijnen en deze berg wordt gedurende de dag steeds groter. Uiteindelijk kampeer ik op de flanken van de berg, vlak bij Timberline Lodge. Deze 'oude' herberg (1937) is een historisch gebouw naar Amerikaanse standaarden en is een toeristische attractie. Het is ook een belangrijk gebouw in de film The Shining geloof ik, maar die heb ik nooit gezien. 

Guillermo gaat nog wat verder, maar ik blijf, want het ontbijtbuffet van deze lodge is beroemd onder de PCT hikers. Omdat ik natuurlijk een stuk heb overgeslagen zit ik opeens tussen allemaal nieuwe mensen. Maar bijna iedereen heeft hetzelfde probleem. Het is een beetje als aan het begin, als niemand elkaar nog kent. Ik eet gezellig samen met Excel, die toevallig ook wiskundige is.

Het ontbijtbuffet is zeker zo goed als beloofd. Verse wafels met maple syrup, slagroom en fruit, eieren, bagels, wentelteefjes en verse smoothies. All you can eat krijgt ook een heel nieuwe dimensie als je elke dag loopt en zo hongerig als een paard bent. Als kers op de taart kan ik van deze heerlijkheden genieten in het gezelschap van Fever, die ik twee maanden geleden voor het laatst zag, en Bubbles, een nieuw gezicht. Na het buffet moet ik even uitbuiken voordat ik weer verder kan, en terwijl ik wacht zie ik nog veel meer oude bekenden: Lost en Daydreamer, die ik rond mijl 1000 voor het laatst zag, en Min, Tyler, Classic en Flamingo, een heel gezellig viertal die razendsnel lopen maar die zo graag in de stadjes verblijven dat ik ze toch steeds tegenkom. 

In de middag besluit ik dat wandelen toch ook onderdeel van mijn reis is dus ik ga weer op pad. Een fijne wandeling met een pittige berg middenin brengt me naar Ramona Falls. Daar ontmoet ik Ducky, Little Spoon, nieuwe gezichten maar ze nodigen me meteen uit om met hen te koken. Het avondlicht schijnt op de waterval en geeft tientallen kleine regenbogen. 

De dag erna gaat een beetje moeizaam. Ik heb weinig energie en kijk steeds op mijn telefoon hoe ver het nog is. Er zijn veel vliegen waardoor de pauzes ook niet echt top zijn en er liggen veel boomstammen op de trail. Sommigen daarvan zijn helaas net op die ellendige hoogte dat erover niet lukt, maar om eronder te gaan moet ik mijn rugzak afdoen. Best wel irritant. 

Ik ben dan ook blij als ik mijn eindbestemming bereik, een picknicktafel bovenaan Eagle Creek Trail. Deze trail is niet de PCT, maar iedereen neemt deze alternatieve route omdat hij veel mooier is. Ik ontmoet Chopper, die op dezelfde dag als ik begonnen is, maar die ik nog niet eerder gezien heb!

Het is warm weer en er is geen wolkje aan de lucht. Ik heb dan ook alleen de binnentent opgezet. Dat is snel en makkelijk, en er kan een koel windje door de tent waaien wat aangenaam is. Als bonus zie je de sterren als je 's nachts even wakker wordt. Echter, als ik rond middernacht even wakker word, zie ik deze helemaal niet. Het is opeens bewolkt geworden. Ik ken mezelf, zo kan ik niet meer in slaap vallen dus hup, tent uit en buitentent opzetten. Nog geen uur later begint het te regenen en hoor ik allerlei andere hikers gehaast hun (buiten)tent opzetten. Toch niet voor niets gedaan!

De Eagle Creek Trail is prachtig. Na een zeer steile initiële afdaling volgt deze trail een smal beekdal waar de Eagle Creek doorheen loopt. De rivier is wild en we zien vele watervallen. Het pad is op vele plaatsen met dynamiet in de bergwand gemaakt. Absoluut hoogtepunt is de Tunnel Falls, waar het pad áchter een waterval langs loopt.

Ik eindig deze dag in Cascade Locks, een dorpje aan de Oregon-kant van de Columbia River. Dit is de grens met Washington en de brug over de rivier, de Bridge of the Gods, is een mijlpaal voor PCT hikers. Vannacht slaap ik nog in Oregon, morgen in Washington. Ik was iets korter dan bedoeld in Oregon, maar ik ben nieuwsgierig naar Washington, waar de route wilder en meer afgelegen is.

Ik zie allerlei oude bekenden en ontmoet ook verschillende nieuwe mensen in de lokale brouwerij, duidelijk de place to be. Door de fire closures is er nu een stuwmeer aan hikers in Cascade Locks beland. Op de camping is het een zee met PCT tentjes. Meestal ligt het PCT stuk van een camping nogal achteraf, maar hier hebben we een prachtige plek, direct aan de rivier. Een feloranje zonsondergang kleurt de rivier en de lucht, wat een uitzicht!

-----

Dag 120 (5/8): liften naar mile 2074.4, kamp mile 2076.8, gelopen 4.4 mile, totaal 1905.7

Dag 121 (6/8): kamp mile 2097.9, gelopen 23.1 mile, totaal 1928.8

Dag 122 (7/8): kamp mile 2107.9, gelopen 10.5 mile, totaal 1939.3

Dag 123 (8/8): kamp mile 2128.6, gelopen 20.7 mile, totaal 1960.0

Dag 124 (9/8): kamp mile 2147.8, gelopen 15.0 mile, totaal 1975.0