Bosbranden

Oregon heeft minder dorpjes in de buurt van de route dan Californië. Daarom verstuur ik drie dozen met eten vanuit Ashland. Het is verrekte lastig om te bedenken hoe lang ik precies over stukken ga doen, en hoeveel eten ik dan nodig heb voor circa 15 dagen. Bij de trail angel Crosswords neem ik de hele eettafel in beslag om mijn boodschappen over vier stapels te verdelen.

Na een heerlijk ontbijt (met bosbessen wafels) vertrek ik met rugzak en drie boodschappentassen vol eten naar het postkantoor. Dat is een half uurtje lopen, maar voelt veel langer bepakt en bezakt als ik ben. Het is bovendien al erg warm en ik heb gisteren in mijn haast om naar Ashland te komen mijn linkervoet overbelast, en die doet vandaag dan ook een beetje zeer. Bij het postkantoor kan ik twee van mijn drie boodschappentassen in dozen doen en opsturen. 

Met de laatste boodschappentas loop ik weer naar het andere eind van Ashland. Deze moet via UPS verstuurd worden, en dat kan niet bij het postkantoor. Onderweg koop ik mijn lunch: heel veel fruit. Het hotel zit gelukkig naast het UPS punt en als ik aankom zit Tony al naast het zwembad met een biertje. Ik duik er meteen in (figuurlijk, het is niet zo diep), wat heerlijk op zo'n warme dag. Vandaag wordt de record temperatuur van 44° bereikt!

We eten pizza met Ben en Janneman. Deze zijn inmiddels herenigd met hun wandelmaat Anti-G, ook een Nederlander. Daarna gaan we met z'n allen voor een tweede ronde zwembad en bier.

In de ochtend hangt er rook boven Ashland en er liggen asdeeltjes op de auto's. Er is een grote bosbrand ten zuiden van Ashland uitgebroken en de 100 mijl die we net hebben afgelegd is nu afgesloten. Wat een mazzel dat we daar net voorbij zijn. Een snelle lift brengt ons terug naar de route en we gaan op pad. Ik heb echter nog altijd last van mijn voet en ga niet zo hard. Tony verdwijnt al snel in de verte.

Bij de lunchpauze zie ik haar weer, en ook Janine. Ik besluit een iets kortere dag te doen dan hen, ik wil 15 mijl in totaal doen. In de middag trekt de wind echter aan en ik ruik een brandlucht. De rook wordt dikker en blokkeert alle vergezichten. De zon wordt rood door de dikke rookwolken. Dit wordt wel een beetje spannend. Er is gelukkig wel een internet verbinding, en de fire map laat zien dat er een kleine brand enigszins in de buurt is. Ik app met Tony en Janine heen en weer. Ik loop veel verder door dan gepland om samen met Janine te kunnen kamperen, op een campsite met nog vijf tentjes, aan een weg. De rook is hier wat minder. Tony is nog iets verder gegaan naar een camping. Mijn voet doet inmiddels behoorlijk zeer, ik heb er veel te lang op doorgelopen.

Ik word wakker met asdeeltjes op de tent. Er hangt nog steeds rook in de lucht, zodra ik ga lopen wordt dit geleidelijk minder en in de middag is de lucht weer fris.  Wonderbaarlijk genoeg kan ik vandaag prima op mijn voet lopen, alleen bij de afdalingen voel ik hem nog. Dat had ik gisteren niet verwacht! Ik kan er zonder problemen een flinke etappe mee lopen. Tony en Janine lopen ergens voor mij, die zie ik de hele dag niet. Blijkbaar hebben zij een nóg langere dag gelopen. 

Mensen die zeggen dat Oregon 'vlak' is zijn duidelijk nog nooit in Nederland geweest. Toch zijn er beduidend minder hoogtemeters dan hiervoor, zo'n 30-50% minder en de bergen zijn minder steil. Er zijn veel vulkanen in Oregon en de route loopt over mooie donkere steenhellingen, waar gelukkig een prachtig vlak pad over gemaakt is.

Het is nog 55 mijl naar Mazama en ik besluit dat in twee dagen te doen. Dat is wel wat veel maar aangezien ik daar niet een rustdag wil houden, is het handig om 's avonds aan te komen.

De dag is regenachtig en beduidend koeler dan de afgelopen dagen, dat wil zeggen dat het 'slechts' 30° is. De motregen werkt verkoelend en jaagt de meeste muggen weg dus het is wel aangenaam. Tot ik bij Christi's Spring kom. De comments in de app waarschuwen al: 'The price of this cool water is one litre of your blood, paid directly to the mosquito overlords'. Dit is niet gelogen, het is niet bij te houden om de muggen van je lijf te slaan. Heel snel pak ik een litertje water en ga verder.

Ongeveer een mijl later is het veel beter en houd ik pauze. Dan ontdek ik dat dit de laatste waterbron was voor mijn campsite. Oeps. Ik kan terug gaan om meer water te halen, óf ik kan 1.5 mijl verder dan gepland gaan naar de volgende waterbron. Ik besluit dat laatste. Al snel heb ik daar natuurlijk spijt van, mijn toch al lange dag wordt zo wel erg lang. Maar er is nu niks meer aan te doen. Het is tegen achten als ik eindelijk het meertje bereik waar ik ga overnachten. 

Razendsnel zet ik mijn tentje neer en maak ik wat te eten (aardappelpuree met kaas en tomaat). Ik ga nog even plassen en zie in de schemering dat ik mijn tent naast een grote dode boom heb gezet. Nou ja, die staat er al een poosje en er is weinig wind. Als ik net in bed ligt begint het te regenen, meer dan motregen deze keer. Dan begint het ook te bliksemen en te donderen. Een enorme onweersbui precies boven mij die daar uren blijft hangen. Het is eng, en in mijn gedachten valt die dode boom precies op mijn tent, of stijgt het water in het meertje tot aan de tent. Deze gedachten maken me erg gestresst, dus als de regen even wat minder wordt ga ik naar buiten. Ik vind een piepklein, veiliger plekje 50 meter verderop en verplaats mijn tent middenin de nacht in de onweersbui. Niet dat ik daarna wel kan slapen, maar ik voel me toch geruster. Het onweer houdt aan tot 1 uur in de nacht. 

Ik vertrek die ochtend wat later dan gebruikelijk. Al mijn spullen zijn vochtig, mede door mijn nachtelijke actie. Gelukkig schijnt vandaag de zon weer, dus in de lunchpauze spreid ik alles uit in de zon om te drogen. Er liggen veel omgevallen bomen op de route, wat mijn voortgang bij vlagen nogal langzaam maakt. Ik ben blij als ik eindelijk Mazama Village bereik. 

Als eerste ga ik naar de winkel, waar ik twee pakketjes ophaal: één met eten en één met mijn warme kleren en regenjas. Die gaan vanaf nu weer in mijn tas. In de winkel tref ik Ben en Janneman, ook net gearriveerd, en als ik naar buiten loop zie ik Tony en Janine. Ik ben blij om hen allemaal (en vele anderen) weer te zien, toch ook een beetje de reden om hard door te lopen de afgelopen dagen. 

Zowat alle gesprekken gaan over de twee aankomende afsluitingen, één vanwege een actieve bosbrand, en één vanwege een oudere bosbrand die het bos onveilig heeft gemaakt. Er worden vele plannen gemaakt om hiermee om te gaan. Sommigen, zoals Ben en Janneman, besluiten om eerst Washington te gaan hiken, en daarna terug te keren naar Oregon, in de hoop dat de afsluitingen dan weer open zijn. Sommigen besluiten om de Oregon Coast Trail te lopen in plaats van dit stuk PCT. Ik, Tony en Janine besluiten om vooralsnog gewoon noordwaarts op de PCT te gaan en de afgesloten mijlen over te slaan. 

In de ochtend moet ik wachten tot het postkantoor open gaat. Vanwege de aankomende afsluiting heb ik het pakket met eten wat ik naar dit punt had gestuurd niet nodig, en ik stuur het door naar een punt verderop. Het is wel lekker om een ochtend rustig aan te doen. Vandaag loop ik langs Crater Lake, een enorm meer dat duizenden jaren geleden ontstaan is doordat een vulkaan (Mt Mazama) ontploft is en de top eraf geblazen. Het is het diepste meer van de VS en is kristalhelder doordat het enkel met smeltwater en regenwater gevuld is. In het midden ligt een eilandje, wat weer een vulkaan op zichzelf is. Een vulkaan in een vulkaan dus!

Ik en Tony nemen uitgebreid de tijd om dit natuurschoon in ons op te nemen. We lopen een alternatieve route die over de rand van de krater loopt en we maken een klein uitstapje naar het hoogste punt van de kraterrand. Het is een heerlijke dag en ik geniet met volle teugen. Vandaag is een dag dat ik weer echt superblij ben om hier te zijn en dit te kunnen doen. 

De afgelopen week ben ik een beetje meegesleurd in de ratrace van zo veel mogelijk mijlen lopen en zo snel mogelijk gaan. Dat wil ik eigenlijk niet meer doen, het is vreselijk vermoeiend en er is niet genoeg tijd om te genieten. Dus neem ik me voor om wat rustiger aan te doen, ook al betekent dat dat ik mijn wandelvrienden misschien uit het oog verlies. Achter mij zijn er ook genoeg mensen die ik ken, en met de afsluitingen gaat toch iedereen alle kanten op. Dus in de avond stop ik om 17.30, op een eerder punt dan bedacht, zonder Tony helaas. Maar zo kan ik rustig mijn tent laten opdrogen, eten koken, ik heb tijd om een gat in mijn broek te repareren en om wat achterstallige dagen van deze blog te tikken. En nog kan ik op tijd naar bed, morgen weer een dag!

Een aangename ochtendwandeling brengt me naar de Highway. Vanaf hier lift ik rondom de eerste afsluiting. Het is een vrij lastige liftroute over drie highways, maar het duurt toch niet erg lang, in anderhalf uur ben ik in Shelter Cove, 60 mijl verderop. Daar wacht echter slecht nieuws: er zijn inmiddels nieuwe branden uitgebroken op de sectie voor mij. De grootste daarvan, de Cedar Creek Fire, geeft veel rook en as. Er zijn al hikers omgedraaid omdat de rook te heftig was. Deze brand is zo'n 10 mijl van de route verwijderd, maar aan de andere kant van een groot meer. Verderop zijn er twee kleinere branden, maar dichter op de route. De trail is nog open op het moment. 

Het is opnieuw een lastig keuze moment, wat te doen? Sommigen gaan verder op de route en zien hoe ver ze komen. Zo ook Tony en Janine. Sommigen flippen alsnog naar Washington. Na lang dubben besluit ik om deze sectie niet te lopen. Helaas is ook de volgende sectie afgesloten (de Lionshead closure, deze was al vanaf het begin van de tocht aangekondigd, en de enige die ik gepland had). Dat betekent dat ik op mile 2087 weer verder ga en 240 mile heb moeten overslaan. Dat is behoorlijk balen. Hopelijk kan ik dan vanaf nu zonder problemen verder lopen. 

De lange lift noordwaarts zal ik morgen ondernemen, samen met Guillermo. Dus de rest van de middag heb ik opeens rust, ik kan douchen en de was doen, en een lekker biertje drinken. Er verzamelen zich steeds meer hikers in Shelter Cove en het is ondanks alles ook gewoon gezellig.

-----
Dag 113 (29/7): kamp mile 1718.7 (Ashland), gelopen 0 mile, totaal 1776.3
Dag 114 (30/7): kamp mile 1741.2 (Ashland), gelopen 21.0 mile, totaal 1797.3
Dag 115 (31/7): kamp mile 1767.2, gelopen 26.0 mile, totaal 1823.3
Dag 116 (1/8): kamp mile 1796.0, gelopen 29.0 mile, totaal 1852.3
Dag 117 (2/8): kamp mile 1820.9, gelopen 26.0 mile, totaal 1878.3
Dag 118 (3/8): kamp mile 1839.2, gelopen 16.0 mile, totaal 1894.3
Dag 119 (4/8): gestopt mile 1847.8, liften naar mile 1906.6, kamp mile 1906.6 (Shelter Cove), gelopen 9.0 mile, totaal 1903.3