Bos

In de ochtend neem ik lekker de tijd. Ik ontbijt bij de lokale authentieke Amerikaanse diner en bel naar huis. Nog wat fruit kopen en dan echt op weg. De rivier steek ik over via de Bridge of the Gods. Deze brug heeft geen voet- of fietspad en is ongeveer zo breed als de twee rijbanen die erover gaan. Je moet dus aan de zijkant lopen en hopen dat de auto's goed opletten. Het wegdek is slechts een metalen rooster waar je zo doorheen kan kijken en de zijkant alleen een vangrail en een reling. Ik heb normaal niet veel last van hoogtevrees maar dit vind ik best wel eng! Blik goed vooruit en maar gewoon door blijven lopen. Gelukkig komt er niet net zo'n enorme vrachtwagen voorbij.

Washington laat zich meteen van de beste kant zien want de eerste paar mijl zijn er bramenstruiken links en rechts van het pad. Ze zijn precies rijp en heerlijk zoet. Elke paar stappen zie ik weer een perfecte hangen die ik gewoon op móet eten. Dat schiet natuurlijk niet op, maar wat een genot. Daarna moet ik weer aan de bak, want er is een supersteile berg. Ik was al gewaarschuwd dat Washington veel steiler is dan Oregon. 

De campsite is best groot, zo'n zeven à acht plekken. Er staan nu echter wel veertien tentjes op gepropt, vlak naast elkaar. Het is duidelijk erg druk op de trail. De hele northbound bubbel zit nu in de 100 mijl rondom mij. Als bonus komen we nu ook precies de southbound bubbel tegen, die zo'n drie à vier weken geleden begonnen zijn. Een beetje mensen op de route vind ik leuk, maar dit zijn er een beetje te veel.  Tijdens het lopen moet je steeds opzij omdat je iemand tegenkomt of iemand erlangs wil, en de campsites zijn zó vol dat ik me zorgen moet maken of ik wel een plekje heb. Dat is de hele route nog niet gebeurd. 

Ook de volgende dag staat er weer een steile berg op het programma, daar moet ik nu maar aan wennen want dat zal zo zijn tot het eind. Tot nu toe is het terrein nog heel goed (bosgrond) en dan is het eigenlijk wel lekker, zo'n bergop. Het gaat wel wat langzamer dan ik in Oregon gewend was, dus ik zal mijn planning daarop aan moeten passen.

De route loopt voornamelijk door het bos met weelderige onder begroeiing. Het doet bijna aan als een soort jungle. Het is redelijk koel in de schaduw, maar door de steile bergen krijg ik het toch nog best wel warm. Gelukkig zijn er veel kleine stroompjes waar je even een plons water over jezelf kunt gooien. De vochtige warmte is blijkbaar ideaal voor naaktslakken, want die groeien hier tot gigantische proporties, wel 20 cm lang!

Ook de komende dagen zijn er veel hoogtemeters over steile bergen. Dit zal zo blijven tot het eind. De drukte lijkt iets af te nemen en er zijn gelukkig weer genoeg campsites in de avond. De route loopt door het bos en hoewel dat best mooi is, mis ik de uitzichten en het is een beetje saai. Ik luister veel naar mijn luisterboek. 

Vandaag hoor ik dat het snelheidsrecord op de PCT verbroken is. Iemand heeft de gehele route gelopen in 55 dagen, 16 uur en 54 minuten. Self-supported, dus zonder hulp van buitenaf. Onvoorstelbaar. Dat is bijna 50 mijl, 80 km, per dag, elke dag weer. Nu ik deze trail heb mogen ervaren ben ik nóg meer onder de indruk van deze fantastische prestatie. 

Voor zessen moet ik bij de weg naar Trout Lake zijn: dan vertrekt de laatste shuttle naar het dorp. Het is lastig lopen met zo'n deadline. Ik vertrek vroeg en neem korte pauzes omdat ik niet weet of ik nog wat tegenslag tegen zal komen. Uiteraard ben ik ruim op tijd. Trout Lake is een klein dorpje, met een winkel, een café, een kerk en een camping. Op het moment zijn er denk ik meer hikers dan inwoners. Ze zijn hier heel behulpzaam, er is dus een shuttle en bij de winkel kun je een handdoek lenen voor de douche en er is een plek met picknicktafels en gras waar de hikers kunnen chillen. In deze vriendelijke atmosfeer besluit ik een rustdag in te lassen. 

Er zijn verschillende bekenden. Ik kampeer met Hummingbird, nog een Nederlandse, die ik een paar dagen geleden ontmoette. Ook zie ik de 'shorties', een 'trail family' van vier hikers, die ik in de eerste maand ben tegengekomen. Zij lopen nog altijd samen, best bijzonder. Zij zijn uitgenodigd door trail angels voor het avondeten, en Hummingbird weet ons erbij uit te nodigen. Dus we genieten van een heerlijke, zelfgemaakte, vegetarische spaghetti. Wat een luxe!

-----

Dag 125 (10/8): kamp mile 2160.9, gelopen 13.1 mile, totaal 1988.1
Dag 126 (11/8): kamp mile 2183.2, gelopen 22.3 mile, totaal 2010.4
Dag 127 (12/8): kamp mile 2206.2, gelopen 23.0 mile, totaal 2033.4
Dag 128 (13/8): kamp mile 2229.9 (Trout Lake), gelopen 23.7 mile, totaal 2057.1
Dag 129 (14/8): kamp mile 2229.9 (Trout Lake), gelopen 0 mile, totaal 2057.1