Sneeuw

Ik maak goed gebruik van de rustdag in Idyllwild. Eerst ga ik naar de wasserette om alle kleren die ik bij me heb te wassen, behalve een legging en een jas, ik moet immers iets aan naar de wasserette. Het voelt heerlijk om weer helemaal schoon te zijn na een week lang vuil te hebben verzameld. 

Ook doe ik boodschappen voor de komende vijf dagen. Dit resulteert in een enorme berg eten, die ik dan helaas ook allemaal in de rugzak moet zien te proppen en mee moet zeulen. 

's Avonds ga ik uit eten bij een Mexicaans restaurant met Michael en Christopher, die ik bij de wasserette had ontmoet. Voor Michael is dit de derde poging op de PCT, nadat 2020 en 2021 zijn mislukt. Hij heeft dit jaar patches gemaakt voor 'good luck', en hij geeft er één aan mij. Na het eten naai ik deze aan mijn heuptasje. 

In de nacht is een storm voorspeld, waardoor zowat alle hikers van de trail zijn gevlucht naar de dorpjes. Daardoor kom ik in Idyllwild ook een hoop oude bekenden weer tegen, die ik alweer een paar dagen niet gezien had. 

Michael en Christopher 

Inderdaad gaat het flink tekeer, gelukkig zit ik in een warme hotelkamer en niet in een tentje. De volgende ochtend is het gekalmeerden ligt er een klein laagje sneeuw. Vol goede moed ga ik op pad. 

Een klein laagje sneeuw in het dal betekent echter een flink pak in de bergen en ik ploeter door 10-20 cm sneeuw de berg op. Zo komen de microspikes toch nog van pas. Gelukkig is er iemand voor mij geweest, zodat ik de voetstappen kan volgen, want het pad is onzichtbaar. 

Het is ontzettend zwaar, de route is vrijwel alleen heuvelop, en ik ga heel langzaam. 11 mijl leg ik af, en daar doe ik bijna 8 uur over. De pauzes zijn noodgedwongen kort, want het is erg koud. De kou in combinatie met de vochtige lucht levert wel hele mooie taferelen op, met ijskristallen op de planten en bomen. 

Als ik aankom bij de campsite, moet ik de tent opzetten in de sneeuw. Voor alles is een eerste keer! Ik maak een klein plekje sneeuwvrij en maak eten terwijl ik de tent opzet. Ik neem mijn eten mee de tent in waar ik snel in mijn slaapzak kruip met al mijn kleren aan. Ook de elektronica én het waterfilter gaan mee de slaapzak in, want dat moet allemaal niet bevriezen. Het duurt even maar dan warm ik op in de slaapzak en kan ik slapen in de sneeuw!

In de ochtend zijn mijn schoenen bevroren dus ik krijg mijn voeten er haast niet in. Als dat eenmaal toch gelukt is en ik de tent uit kom, zie ik dat de zon schijnt, een heel andere dag dan gisteren. Vol goede moed ga ik weer op pad. De sneeuw is nu bevroren dus het loopt heel anders, je zakt er veel minder in weg. Ook zijn de ijskristallen die gisteren op de bomen zaten nu naar beneden gevallen, wat een mooi en bijzonder effect geeft.

De route loopt vandaag alleen maar heuvel af en de sneeuw wordt minder diep. Al gauw doe ik weer één voor één mijn laagjes kleding uit tot ik aan het einde van de dag weer in alleen een t-shirtje loop. Wat een verschil in één dag!

Rond de lunch ga ik zitten om een lekkere tortilla te eten. Maar wat een teleurstelling: ik heb per ongeluk maïs tortillas gekocht en ze zijn niet te eten! Een soort karton. En ik heb nog wel zo lekker beleg, kaas en tomaat en olijf. Nadat ik met tegenzin er twee heb opgegeten besluit ik dat ik beter het beleg zonder tortilla kan eten. Later op de dag weet ik de helft van de smerige tortillas aan een andere hiker te slijten. Die ben ik vast kwijt!

Terwijl ik dit verhaaltje aftik, eindigt de dag met het zien van een coyote, recht voor mijn neus. Ik word erop gewezen door Avery, die hier ook kampeert, want ik zat op mijn telefoon te kijken. Helaas ben ik niet snel genoeg om een foto te maken, dus jullie moeten me maar geloven.

-----
Dag 14: kamp mile 179.4 (Idyllwild), gelopen 0 mile, totaal 186.2 mile
Dag 15: kamp mile 190.5, gelopen 11 mile, totaal 197.2 mile
Dag 16: kamp mile 205.7, gelopen 15.2 mile, totaal 212.4 mile