Nighthike

Rond zes uur is het voldoende afgekoeld om te kunnen wandelen. Het is raar om 's avonds weer op pad te gaan, normaal ben ik rond deze tijd wel klaar met lopen. Maar de lange rustpauze heeft me energie gegeven. 

Eerst loopt de route nog langs een open stuk van het aquaduct, een soort kanaal. Maar al snel verandert dat en is het aquaduct een metalen buis. Je kunt er overheen lopen - dat doe ik even voor de fun - maar er loopt ook een onderhoudsweg langs en dat loopt toch een stuk gemakkelijker. 

Het is een lange weg, rechtdoor met af en toe een bocht, en zo vlak als een dubbeltje. Ik luister verder naar de avonturen van hobbits terwijl de zon langzaam ondergaat. Na een poosje gaat het aquaduct ondergronds, en is er weinig te zien behalve de betonnen afdekplaten en de onderhoudsweg. De omgeving is kaal en op wat lage bosjes en cactussen na groeit er niks.

Om 8 uur gaat de zon onder. Gelukkig is het bijna volle maan en dit geeft voldoende licht om de weg te vervolgen. Af en toe kom ik andere wandelaars tegen maar ik ben grotendeels alleen. Ik kan de coyotes horen roepen, een merkwaardig geluid alsof er dames aan het gillen zijn. 

Na 10 mijl, rond 10 uur begin ik zo moe te worden dat ik bijna slaapwandel. Ik besluit een paar uur te slapen. Bang voor de coyotes ben ik niet, maar wel voor kleiner ongedierte. Volgens de app wonen er in dit gebied namelijk onwaarschijnlijk brutale muizen, die niet alleen op je eten uit zijn, maar ook de handvatten van je wandelstokken, het rubber van je schoenen of de scheerlijnen van je tent opeten. Al die dingen wil ik eigenlijk graag behouden, dus ik leg mijn matrasje neer bovenop een groot betonblok boven het aquaduct. Dan moeten die muizen eerst de weg oversteken en dan op het betonblok klimmen, dat moet ze toch afschrikken.

Het heeft in ieder geval gewerkt want alles is nog heel als ik om 4 uur weer wakker wordt. Snel pak ik weer in en ga weer op weg in het maanlicht. Het is zo helder dat ik zelfs een schaduw van de maan heb. De zon komt op met prachtige kleuren in een licht bewolkte hemel.

Helaas mis ik in het donker een afslag. Ik blijf trouw langs het aquaduct lopen, maar de route doet eigenlijk iets anders. Als ik het ontdek ben ik al bijna een mijl van de route af. Volgens de kaart komt de route na een poosje echter weer terug bij het aquaduct, dus ik besluit de onderhoudsweg te volgen. Het terrein is inmiddels heuvelachtig geworden en de weg gaan flink op en neer. (Ik neem aan dat het aquaduct zelf door de heuvels gaat, maar ik kan het niet zien.) De officiële route gaat om deze heuvels heen dus dit zijn allemaal extra hoogtemeters!

Ongeveer een halve mijl voordat ik de route weer tegenkom ontdek ik waarom de route het aquaduct hier niet volgt: een hek met 'No trespassing'. Maar ja, ik heb geen zin om 2.5 mijl terug te lopen en dan ook nog eens het hele stuk van de echte route. Ik duik onder het hek door en snelwandel de laatste halve mijl. Niemand heeft me gezien denk ik.

Vanaf mijn slaapplek naar de eerstvolgende waterbron was 14 mijl. Ik had gedacht daar wel tegen 10 uur te zijn, maar dat blijkt niet het geval. Mijn navigatie fout kost wat tijd, maar ik heb ook niet ingecalculeerd dat ik nog vermoeid ben van de vorige dag. Daarnaast is het al goed heet vanaf 7 uur in de ochtend, en de hitte neemt alleen maar toe. Met grote moeite beklim ik in ruim 30 graden de laatste heuvel om half twaalf. Ik plof neer in de eerste de beste schaduw die ik kan vinden en blijf daar wel een half uur zo zitten. Uit de zon is het een heel stuk koeler, het scheelt wel 10 graden denk ik. Na deze herstel periode verplaats ik mij naar een grotere schaduw waar ik mijn matje weer opblaas voor een uitgebreide siësta.

De wind neemt toe, en tegen vier uur vertrek ik voor de tweede etappe van deze dag. Met een briesje is het goed te doen in de zon. Het briesje neemt echter toe tot een fikse wind en ik heb een stevige beklimming te gaan. Met tegenwind een berg op gaat echt nog langzamer dan zonder wind. Mijn beoogde campsite ligt bovenop de berg, maar daar staat veel te veel wind, dus ik loop er voorbij. Gelukkig is er niet veel verder - en een beetje bergaf- een bosje wat wat beschutting tegen de wind geeft en daar zet ik de tent op. Alleen de binnentent, zodat de wind erdoorheen kan waaien en de tent niet zo flappert. Het is niet koud en mijn slaapzak en een muts bieden voldoende bescherming tegen de wind. 

Ook de volgende dag waait het nog steeds hard. De route loopt voornamelijk door een enorm windmolenpark, dus ik neem aan dat het hier vaak zo hard waait. Volgens Wikipedia staan hier wel 3400 windmolens en deze dag zullen ze flink wat stroom leveren. Voor een wandelaar is harde wind niet zo aangenaam. Hij komt voornamelijk van voren, van links of van rechts en helaas niet zo vaak van achteren. De wind blaast je voortdurend uit balans en het is erg vermoeiend wandelen. 

Als ik uiteindelijk uit het windmolenpark loop, kom ik bij een weg. Hier staat een trail angel die vraagt: 'wil je een biertje, en wat aardbeien?' Wat een genot na deze vermoeiende en saaie dag! En precies op dat moment komt er een taxi aanrijden, of ik toevallig naar Tehachapi wil. Wat een meevaller, dat was ik net van plan! 'The trail provides' zeggen ze, en geeft je precies wat je nodig hebt. 

In Tehachapi neem ik een dagje rust. Even bijkomen en uitgebreid boodschappen doen voor de volgende sectie. Eten voor zeven dagen, een zware last. Ik kom weer verschillende bekenden tegen en breng de middag door met Rachel en Ben, uit de groep met wie ik naar het strand ben geweest. In de avond krijg ik een berichtje van Janine, dat zij ook in Tehachapi is gearriveerd. We eten samen en ik ben erg blij haar weer te zien!

-----

Dag 37 (14/5): kamp mile 528.0, gelopen 19.9 mile, totaal 536.8 mile
Dag 38 (15/5): kamp mile 549.7, gelopen 21.7 mile, totaal 558.5 mile
Dag 39 (16/5): kamp mile 565.1 (Tehachapi), gelopen 15.4 mile, totaal 573.9
Dag 40 (17/5): kamp mile 565.1 (Tehachapi), gelopen 0 mile, totaal 573.9