Matje

De afgelopen week is mijn slaapmatje langzaamaan steeds meer kapot gegaan. Normaal gesproken heeft het matje compartimenten die de lucht verdelen. Enkele tussenschotten zijn echter geknapt waardoor de bovenste paar compartimenten nu één groot compartiment zijn. Als ik het matje helemaal opblaas dan knapt er nog een tussenschot dus ik slaap al een paar nachten op een half opgeblazen matje. Niet ideaal. Daarom heb ik een nieuwe besteld, en die kan ik ophalen bij het postkantoor in Soda Springs, 3 mijl van de Donner Ski Ranch. 

Ik krijg een lift van Joe, die is wezen kamperen in de buurt. Hij kent de PCT en is erg enthousiast en bewonderend. Hij biedt aan om te wachten tot ik het pakketje heb opgehaald, en enkele boodschappen heb gedaan, om me dan weer terug te brengen naar de trail. Helaas is mijn pakketje nog niet gearriveerd, en om 14.00 komt pas de nieuwe post. Joe wil me graag helpen en biedt me een ontbijtje aan in de dichtstbijzijnde stad, Truckee.

Zo spendeer ik een onverwachte vrije ochtend in zijn gezelschap. Het is gezellig, Joe blijkt een Nederlandse vader te hebben, die op zijn vijfde naar de VS geëmigreerd is. Zijn vader noemde Joe altijd 'hangjan' als hij stout was, maar ik weet niet wat dat betekent. Wie weet weet één van jullie het. Zijn grootouders waren Fries, dus misschien komt het daarvandaan? 

Terug is Soda Springs is mijn matje gelukkig gearriveerd en kan ik verder op pad. Al snel kom ik bij een tunnel onder de snelweg die helaas vol water staat. Ik bereid me al voor op natte voeten, maar dan arriveert 'Lost', die gewoon op blote voeten gaat. Voorbeeld doet volgen, dus dat doe ik ook. Voetje voor voetje schuifel ik door de tunnel, want ik kan in het donker niet zien wat er onder water ligt. Bijna struikel ik over een rots, maar ik weet me gelukkig net op te vangen met mijn wandelstok.

Na de tunnel loop ik een poosje achter Lost aan, samen met Sleepless en Daydreamer. Lost doet zijn trailnaam acuut eer aan door de route kwijt te raken, en de rest van ons loopt braaf achter hem aan... Gelukkig maar een klein stukje. 

Waar we enkele dagen geleden de bergkammen volgden, gaat de route nu dwars op de bergkammen. Dus afwisselend hebben we een dal, met water, schaduw en muggen, en een berg, met uitzicht, mobiel bereik en wind. Het zijn maar kleine heuveltjes en het terrein is makkelijk, dus de mijlen vliegen voorbij. Ik kom veel bekenden tegen en kampeer met Lost en Sleepless, maar ook met Janine en Tony (die mij en MacGyver in Bishop een lift gegeven had).

's Ochtends loop ik een stukje van de kampeerplaats voor een plas. Ik kom een hert tegen, die in eerste instantie een stukje wegloopt. Als ik klaar ben echter, en mijn tanden poets in de buurt, komt hij voorzichtig dichterbij. Hij begint mijn plas op te likken! Ik had al wel gehoord dat herten dat doen, maar had dat nog niet gezien! Blijkbaar houden ze van de zouten die wij uitplassen.

Een mijl van de trail ligt Sierra City, een enorme stad met maar liefst 225 inwoners. Alle hikers stoppen hier, de meesten om een pakketje op te halen. De veranda voor de enige winkel en postkantoor is dan ook een verzamelplaats voor hikers en het is heel gezellig! Ik kom Ben tegen die me vertelt dat hij de komende sectie over gaat slaan, omdat deze vorig jaar verbrand is. Ik ga voorlopig nog gewoon door. 

Met een zware rugtas vol eten voor zeven dagen beklim ik één van de hogere bergen van deze omgeving, meer dan 1000 hoogtemeters over lastig terrein. Ik loop te zwoegen en te mopperen, maar geleidelijk aan krijg ik meer oog voor de omgeving en het uitzicht wordt mooier en mooier. Mijn stemming wordt beter en het laatste stuk van de berg gaat opeens heel makkelijk. 

-----
Dag 84 (30/6): kamp mile 1164.4, gelopen 11 mile, totaal 1220.2
Dag 85 (1/7): kamp mile 1187.0, gelopen 22.6 mile, totaal 1242.8
Dag 86 (2/7): kamp mile 1205.4, gelopen 20.9 mile, totaal 1263.7