Hoogste punt

Ik vertrek in de namiddag uit Kennedy Meadows, zodat ik vast weer op de route ben en de volgende dag een echte start kan maken. In de avond ben ik mijn hoofdlamp kwijt en vervolgens ben ik de halve nacht bezig mezelf ervan te overtuigen dat ik deze in de General Store heb laten liggen. Ik zie zelfs precies voor me waar hij ligt en ik ben boos op mezelf dat ik niet dubbel heb gecheckt of ik alles heb. De komende sectie heb ik de lamp waarschijnlijk nodig, omdat je vroeg in de ochtend over de bergpassen wilt gaan, als de sneeuw nog bevroren is. Ik verzin allemaal oplossingen voor dit probleem en kan helemaal niet slapen. Uiteraard vind ik de lamp de volgende ochtend gewoon terug...

Ondanks de slechte nachtrust heb ik een fijne dag. Het landschap verandert duidelijk van woestijn naar berggebied. De route volgt een poos een rivierdal en gaat dan omhoog. Het gebied is duidelijk natter en er zijn zelfs moerasachtige weiden. Ik heb niet al te lange dagen gepland aan het begin. Op deze manier kom ik straks goed uit voor de bergpassen. Bovendien moet mijn lijf nog een beetje wennen aan het extra gewicht in de rugzak en het lopen en slapen op hoogtes tussen de 3000 en 4000 meter.

Hoewel er eerder ook al beren waren in de gebieden waar we doorheen liepen, moeten we nu extra opletten. Omdat de Sierra zo mooi is wordt er heel veel gewandeld en gekampeerd. Zeker in het verleden waren mensen niet altijd voorzichtig en lieten vaak eten of etensresten achter. De beren hebben zo geleerd om mensen met eten te associëren. Inmiddels zijn de meeste mensen voorzichtiger, maar helaas zijn de beren ook slimmer geworden, ze kennen veel trucs om je het eten afhandig te maken. Dus al je eten moet in de berenton. Deze ton moet altijd dicht zijn als hij buiten je zicht is, ook als je bijvoorbeeld even gaat plassen. Je moet ook niet in of naast je tent eten of je pan afwassen. En de berenton leg je niet in of naast de tent, maar er een stuk vandaan. Oja, en niet bovenaan een berg, want als een beer er dan aan gaat zitten rolt zo al je eten in een ravijn.

Ik kampeer met Ben, die ik al vanaf het begin regelmatig tegenkom, en met Ninja Skittles, een kletsgrage dame die de trail loopt nu haar kinderen het huis uit zijn. We kamperen op 2800m hoogte, hoger dan enige nacht hiervoor, en dit zal de komende tijd alleen maar hoger zijn. Gelukkig heb ik vooralsnog geen last van de hoogte.

De volgende dag komen we voor het eerst een ranger tegen, die de permits controleert. Zij wijst ons nog eens op het gebruik van de berenton. Alles wat een geur heeft moet erin, ook tandpasta, zonnebrandcrème en je afvalzak. Zelfs de afvalzak met gebruikt toiletpapier! Deze dag zal ik nog niet helemaal aan de regels voldoen, want ik krijg de ton maar net aan dicht met al mijn eten voor de komende week erin. Maar dat zeg ik maar niet tegen de ranger...

Ik kampeer weer met Ben, maar we duiken vroeg onze tent in want het koelt snel af. De volgende ochtend is het berekoud en ik blijf dan ook nog een uurtje langer in mijn slaapzak liggen. Als ik eenmaal op weg ben heb ik een vest en een jas en warme handschoenen aan, maar er staat een harde, koude wind. Gelukkig komt er snel een berg, het bergop lopen maakt me warm. De rest van de dag blijft het frisjes, maar de pauzes in de zon en uit de wind zijn wel aangenaam. 

Ik haal water bij de 'Poison Meadow Spring', nadat ik gisteren al water haalde bij de 'Death Canyon Creek'. Als jullie dit lezen leef ik nog en waren die namen dus onzin. In de middag zie ik mijn eerste marmot, en die poseert ook nog heel mooi voor mijn foto. Marmotten zijn ook heel slim in je eten afhandig maken, schijnt, dus misschien vind ik het binnenkort minder leuk om een marmot te zien. 

De route wordt steeds mooier. We passeren het eerste bergmeer, lopen door naaldbossen, over bergweiden en langs enorme rotswanden. In de verte komen steeds meer hoge, besneeuwde bergen in zicht. Nog even en we lopen daar!

Een korte dag brengt me naar Crabtree Meadows. Dat is de uitvalsbasis voor Mt Whitney, de hoogste berg van de 'lower 48', de VS zonder Alaska en Hawaii. Hoewel deze berg niet op de PCT ligt, beklimt vrijwel iedereen hem, we lopen er immers letterlijk langs. 

Ik kom vroeg aan en rust goed uit. Op de bergweide vormen zich verschillende kringen met hikers die ofwel de berg net beklommen hebben, ofwel dat morgen gaan doen. Ik was van plan een sunrise hike te doen, midden in de nacht beginnen en dan de zonsopgang vanaf de top te bekijken. Echter, dat wordt me ten zeerste afgeraden, het is te koud. Verschillende hikers zijn omgekeerd omdat ze te koud waren in de nacht. Dus zal ik in de ochtend vertrekken. 

Een nieuwsgierige chipmunk komt kijken of we wat te eten hebben. Hij is absoluut niet bang en probeert alle aanlooproutes. Ik ben aan het snacken uit een zak noten, die tussen mijn benen staat en de kleine eekhoorn weet er zo zijn tanden in te zetten als ik even 5 seconden niet kijk. Met mijn beste beer-imitatie jaag ik hem weg.

Het is een koude nacht, en in de ochtend is het water in mijn waterfles stijf bevroren. Dat is onhandig tandenpoetsen. De zon schijnt echter, en er is weinig wind, dus al snel wordt het warmer. Ik vertrek met een heel lichte rugzak, met alleen water, eten voor één dag, en warme kleren.

De beklimming van Mt Whitney is een trail van 7.5 mile waarin je ongeveer 1.2 km stijgt naar een hoogte van 4421 meter. Anderen vonden de beklimming heel zwaar, dus ik ben voorbereid op het ergste. Maar ik ga langzaam en gestaag, en vind de berg zo eigenlijk wel meevallen Ik doe er bijna 5 uur over om boven te komen.

Onderweg kom ik langs verschillende bergmeren, en het beboste landschap maakt plaats voor lage begroeiing, dan alleen nog maar gras, en uiteindelijk alleen nog maar stenen. De meren en stroompjes zijn nog deels bevroren wat een prachtig gezicht is. Er is weinig sneeuw op deze berg, het meeste is al gesmolten. Dit jaar is er uitzonderlijk weinig sneeuw gevallen. Ik heb mijn spikes en ice axe dan ook niet meegenomen de berg op.

Bovenop de berg is het uitzicht fantastisch. Aan alle kanten omringd door bergen, deels besneeuwd. Het is een indrukwekkend idee dat álle bergen die je ziet lager zijn dan jezelf. Er is ook een beetje mobiel bereik, dus ik kan opa bellen voor zijn verjaardag!

De weg naar beneden is beduidend sneller, na 3.5 uur ben ik weer bij de tent. Tijdens de afdaling voel ik echter een flinke hoofdpijn opkomen, waarschijnlijk door een combinatie van te weinig drinken, de hele dag in de zon zonder schaduw, de hoogte en de inspanning. Ik ben niet de enige die hier last van heeft. Ik ga maar vroeg naar bed en de volgende ochtend is het al veel beter. 

Deze dag zijn er de eerste serieuze rivier-oversteken. Het zijn voornamelijk nog kleine riviertjes, maar je kunt er niet meer zomaar overheen stappen. Gelukkig liggen er tot nu toe altijd genoeg stenen in om met (bijna) droge voeten aan de overkant te komen. Doordat er minder sneeuw gevallen is dan gebruikelijk, zijn ook de riviertjes minder hoog.

Ik begin de klim naar Forester Pass (4000m), de eerste echte bergpas en meteen het hoogste punt van de PCT (Mt Whitney ligt niet óp de PCT). Tijdens de klim omhoog kun je de pas al van verre zien, het ziet eruit als een ondoordringbare muur. Vlak voor ik met switchbacks deze muur op zal gaan, zet ik mijn tentje op. Een bergpas kun je beter in de ochtend doen. En zo slaap ik op 3800m hoogte, omringd door hoge bergen, op een prachtige plek. 

In de ochtend klim ik het laatste stuk naar de pas. De afdaling is aan de noordkant van de berg, en daar ligt nog best veel sneeuw vind ik, ook al is het veel minder dan andere jaren. Het eerste stuk is steil, en de switchbacks zijn onzichtbaar door de sneeuw. Er loopt een soort pad steil naar beneden, en er is een glijbaan uitgesleten in de sneeuw. Die zijn mij beiden echter te steil, en dus maak ik met microspikes aan en ice axe in de hand mijn eigen switchbacks. Gelukkig is de sneeuw nog bevroren en kun je er vrij goed op lopen zonder er door te zakken.

Ik ben niet echt goed in steile rotsachtige afdalingen, en daardoor verrast het me niet dat ik ook niet zo goed ben in afdalingen met veel sneeuw. Heel langzaam vind ik mijn weg naar beneden, terwijl ik aan alle kanten wordt ingehaald. Een beetje frustrerend, maar ja.

Na het eerste steile stuk wordt de afdaling vlakker en worden sneeuwvrije stukken afgewisseld met sneeuwvelden. Deze zijn een stuk makkelijker door te komen, het lastigste is nog dat de voetstappen niet altijd weer bij de trail eindigen en je dus soms over rotsen moet klauteren om weer op de route te komen. 

Na anderhalf uur door de sneeuw ploeteren is het weer voorbij. We lopen nu in Kings Canyon National Park met aan alle kanten hoge bergen. We lopen door bossen, langs meertjes en over riviertjes. Het is heerlijk en prachtig. Halverwege de dag verlaat ik de PCT en neem ik de afslag naar Kearsarge Pass. Via deze bergpas kom ik namelijk uit de bergen weer in de bewoonde wereld om bevoorrading te doen, en een rustdag te nemen. 

Dat wil zeggen, de bergpas brengt me naar een parkeerplaats, waar al vijf andere hikers wachten, hopend op een lift. Sommigen wachten al een uur. Dat belooft niet veel goeds. Binnen enkele minuten rijdt er echter een personen busje de parkeerplaats op, om een hiker af te zetten. We mogen allemaal mee terug naar Independence. Wat een mazzel dat er iemand komt die ook nog zes hikers tegelijk mee kan nemen! Independence is echter een klein gat, we willen naar Bishop, een grotere plaats. In kleinere groepjes proberen we nog een lift te krijgen. Ik sta samen met Ben en Doc maar we hebben niet veel geluk. We proberen ook een Uber of Lyft te krijgen, maar zonder succes. Het is al avond en er rijden steeds minder auto's. Gelukkig stopt na een uur toch Ange, die ons naar Bishop rijdt. Een ander tweetal heeft minder succes en moet in Independence overnachten. 

In Bishop heb ik een hostel waar ik twee nachtjes zal blijven. Boodschappen doen, douchen, de was, en uitrusten. En natuurlijk veel eten! Ik kom meteen al bekenden tegen, Avery, Dan en Moxie, heel gezellig!

-----
Dag 49 (26/5): kamp mile 704.6, gelopen 3.4 mile, totaal 715.6
Dag 50 (27/5): kamp mile 720.7, gelopen 16.1 mile, totaal 731.7
Dag 51 (28/5): kamp mile 736.4, gelopen 15.7 mile, totaal 747.4
Dag 52 (29/5): kamp mile 755.2, gelopen 18.8 mile, totaal 766.2
Dag 53 (30/5): kamp mile 766.3, gelopen 12.2 mile, totaal 778.4
Dag 54 (31/5): kamp mile 766.3, gelopen 15.0 mile (Mt Whitney), totaal 793.4
Dag 55 (1/6): kamp mile 778.5, gelopen 13.3 mile, totaal 806.7
Dag 56 (2/6): kamp mile 788.9 (Bishop), gelopen 17.9 mile, totaal 824.6