Bergen en dalen

In de ochtend ontbijt ik met een heerlijke Amerikaanse pannenkoek, terwijl de was in een wasserette draait. Tijdens het drogen bel ik uitgebreid met Johan en daarna ga ik terug naar het hostel om een plan voor de komende week te maken. Daar zitten echter Dan en Avery, die net een spelletje Kolonisten van Katan aan het opzetten zijn. Of ik mee wil doen. Een spelletje kan ik natuurlijk niet voorbij laten gaan, dus ja! Ook Moxie, Golden en Benedict doen mee. Met zes spelers duurt Kolonisten erg lang, maar na drie uur heb ik gewonnen.

Ondertussen heb ik een berichtje gekregen van Janine: zij is ook in Bishop aangekomen. We gaan samen lunchen, maar eerst bel ik nog met papa en mama. Na de gezellige lunch is het drie uur en heb ik nog altijd geen plan, en geen boodschappen. Dat schiet niet op. Snel maak ik een globaal plan en op een gammele fiets van het hostel fiets ik naar de supermarkt. Daar koop ik meer spullen dan in mijn berenton past, maar daar heeft bij navraag iedereen last van. Het zou genoeg moeten zijn voor acht dagen. 

Dit dorp heeft zowaar twee hostels, en vanuit de supermarkt ga ik op visite bij het andere hostel. Daar logeert Ben, en  vele anderen die ik inmiddels heb ontmoet. Ook MacGyver tref ik daar, samen met Tony en Waffles, twee Nederlandse wandelaars. Waffles is afgelopen week door een helikopter gered, nadat hij ademhalingsproblemen had door hoogteziekte. Hij is aan het bijkomen en heeft in de tussentijd een auto gehuurd. Daarmee kan Tony mij en MacGyver de volgende dag weer naar de trail brengen. Zo is de terugweg voor elkaar en hoef ik niet te liften, relaxed!

Om weer op de route te komen moet ik opnieuw over Kearsarge Pass. Toch jammer om die 800 hoogtemeters weer de andere kant op te lopen. Het is vandaag bewolkt en kouder. Daardoor durf ik het wel aan om samen met MacGyver ook Glen Pass te lopen, in de namiddag. Meestal wil je een bergpas in de ochtend lopen, omdat dan de sneeuw nog hard is. Nu is het echter in de middag nog redelijk goed te doen omdat er weinig zon is geweest. Deze pas is steil en de klim omhoog is vermoeiend. Maar lastiger dan omhoog is omlaag. Er ligt weer sneeuw, waar andere hikers een pad in hebben gesleten. Deze keer ligt het sneeuwpad dwars op de berghelling, waardoor het minder steil en eng is. MacGyver zegt net tegen me dat spikes niet nodig zijn als hij uitglijdt en op zijn billen valt. Ik doe de spikes toch maar aan. 

Ik & MacGyver

Na het eerste sneeuwveld komt er een steil stuk met rotsen. De route maakt hier switchbacks, maar soms ligt er sneeuw op het pad, en dan zijn er olifantenpaadjes ontstaan langs de sneeuw. Op één van die kleine steile paadjes glijdt MacGyver opnieuw uit en valt op zijn pols. Gelukkig niet gebroken maar wel pijnlijk gekneusd. Hij kan de stok aan die kant dan ook niet meer gebruiken, wat echt lastig is met afdalen. We eindigen de dag dan ook beneden aan de berghelling, bij de prachtige Rae Lakes.

Ik sta bijtijds op om de tocht naar de volgende bergpas te beginnen. Helaas voel ik me een beetje wazig in mijn hoofd, waardoor ik als een slak vooruit ga. Het eerste stuk is naar beneden, maar het is heel rotsig, en ik heb al mijn aandacht nodig om niet te vallen. Onderaan de berghelling is een hangbrug, de deining daarvan maakt me een beetje duizelig. Ik houd me maar goed vast. 

Er volgt een lange beklimming, 8 mile lang omhoog richting Pinchot Pass. We volgen Woods Creek, een woeste bergrivier die, opgezwollen door de gesmolten sneeuw, zich met veel kracht naar beneden stort. Gelukkig voel ik me intussen beter en ik geniet van de indrukwekkende waterstroom. Halverwege de berg lunch ik met MacGyver, we gaan samen de bergpas over. Ook Dan en Breezy (Avery) gaan met ons mee. 

Breezy, Dan en ik

We komen enkele sneeuwvelden tegen op weg naar de top. Omdat we deze pas in de middag doen is de sneeuw zacht, en af en toe zak je er doorheen, dat noemen ze 'postholing'. Dan zakt je voet opeens weg in de sneeuw, soms wel tot je kruis. Dat is vooral irritant, maar je kunt je potentieel ook flink bezeren aan de rotsen onder de sneeuw. Dat gebeurt gelukkig niet en we komen heel aan de top. De afdaling heeft weer wat sneeuw, maar al met al is deze bergpas veel makkelijker dan de eerdere.

Deze dag heeft ook erg veel rivier oversteken. De meeste zijn kleine stroompjes, en de grotere stromen hebben doorgaans genoeg stenen erin liggen om overheen over te steken. Bij sommigen echter liggen de stenen onder water, en verscheidene keren krijg ik natte tenen. Aan het einde van de dag komen we bij een echte rivier, die behoorlijk wild stroomt. Het water komt zeker tot boven de knie en er zijn geen oversteekstenen. Deze rivier zullen we in de ochtend oversteken, dan zou het water lager moeten zijn en minder wild.

Dat is ook het geval, het water is gezakt tot onder de knie, wat veel veiliger is. Alleen een groot nadeel aa een rivier doorwaden om 6 uur 's ochtends is dat het stervens koud is. Mijn tenen voelen als ijsklompjes en het helpt niet mee dat mijn schoenen nu ook doorweekt zijn. Gelukkig gaat de route bergop, door de inspanning worden mijn voeten snel weer warm. De zon gaat schijnen maar net als mijn schoenen een beetje beginnen op te drogen steken we nog een rivier over, en later nog een. Het is inmiddels niet meer zo koud maar nog altijd even nat. Dit is nog een low snow year, andere jaren zijn de rivieren veel hoger en moet je veel vaker een rivier doorwaden.

Na de rivieren komt de sneeuw, want ik ben weer een bergpas aan het naderen: Mather Pass. De sneeuw is nog stevig en het begin gaat vrij gemakkelijk. Dan komt het laatste steile stuk naar de pas. De route maakt switchbacks, maar die zijn door de sneeuw niet goed meer te zien. De voetstappen van alle voorgaande hikers nemen een veel steiler pad. Door de sneeuw gaat het nog wel, maar als de sneeuw weer in rotsen over gaan moet ik ineens recht omhoog de berghelling op. De rots voor me is een te grote stap voor mij, ik krijg mezelf met rugzak er niet op gehesen. Dan maar opzij, maar daar zijn de rotsen heel los en heb ik weinig grip. Ik ben dit probleem aan het bestuderen als de jongen achter mij omhoog komt. Hij helpt me de grote rots op en zo kan ik toch verder. De volgende keer probeer ik toch de switchbacks te volgen. 

Bovenop de pas even pauze om te genieten van het uitzicht maar dan snel weer naar beneden voordat de sneeuw te zacht wordt. De weg naar beneden is helaas niet minder steil dan de weg naar boven. Ook hier nemen de voetstappen een steile route, over sneeuw en rotsen rechtstreeks naar beneden. Ik heb hier veel meer moeite mee dan anderen, vooral de stukken over rotsen. Eén voor één passeert iedereen mij en ik raak nogal gefrustreerd. Op een gegeven moment zit ik vast op een rots, alle kanten op is het te steil voor mij. De tranen springen me in de ogen. Andere hikers geven me tips maar hun routes kan ik niet, of alleen super langzaam. Pas als ik besluit hun aanwijzingen te negeren en de oorspronkelijke route op te zoeken gaat het beter. Ik ontdek dat het niet zozeer de sneeuw is die me problemen geeft als wel steile rotsen. Blijkbaar hebben anderen dat andersom.

Als ik eindelijk onderaan de helling ben zijn er nog veel sneeuwvelden. Deze zijn niet eng maar wel irritant. Mijn afdaling heeft lang geduurd en inmiddels is het later op de dag en de zon heeft de sneeuw opgewarmd. Veel postholing is het gevolg, ik zak voortdurend weg in de sneeuw. Ik ben erg blij als ik hier ook voorbij ben en neem een super lange lunchpauze met veel chocola om weer in een goede stemming te komen. 

Nu loop ik natuurlijk erg echter om mijn geplande kampeerplek te halen. Eerst haast ik mij, maar dan opeens realiseer ik me dat ik op het mooiste stuk van de route ben. Het huidige uitzicht op een rivierdal vol watervallen met prachtige bergen op de achtergrond is zelfs exceptioneel mooi. Het is toch zonde om daar doorheen te haasten. Ik besluit om een extra dag te nemen, dan heb ik hier meer tijd, kan ik wat uitrusten en kom ik beter uit voor de volgende bergpas. Dat betekent wel dat ik niet meer met Dan, Breezy en MacGyver zal kamperen voorlopig. 

Ik ben blij met mijn keuze als ik de volgende dag uitgebreid kan genieten van het prachtige landschap. Ik maak veel foto's en stop regelmatig. In de middag tref ik toch Dan en Breezy aan, ook zij hebben besloten de volgende bergpas, Muir Pass, een dag later te doen. Ik kampeer vlak voor de sneeuw begint.

In de ochtend is de sneeuw hard en is het makkelijker om erover te lopen. Het lastigste is nog om de enorme gaten te vermijden die gemaakt zijn door anderen die in de middag over de pas gegaan zijn. Het is 2 mijl vrijwel alleen maar over sneeuw naar de top. Soms is het steil, maar het is niet eng of gevaarlijk, alleen maar zwaar.

Op de top staat de Muir Shelter, een iconisch gebouwtje waar je kunt schuilen bij slecht weer. John Muir was een belangrijke voorvechter van de Amerikaanse natuur en de grondlegger van de national parks. Daarom zijn veel dingen naar hem vernoemd, zoals de pas, het gebied, en de John Muir Trail, waar de PCT nu gelijk mee op loopt gedurende 200 mijl. 

Ook de afdaling is een lange besneeuwde helling, zo'n 3 mijl, maar gelukkig is ook deze niet steil. Ik ben6 blij dat deze bergpas niet moelijk is. Het is ook de laatste van de vijf grote bergpassen van de PCT, de rest is lager. De rest van de dag geniet ik van mijn 'beloning' na het beklimmen van deze pas: een prachtig landschap vol rivieren en watervallen!

Ik ben het enige tentje op de campsite, maar ik ben niet alleen. Terwijl ik mijn eten klaar maak en op eet staat een hert heel gemoedelijk zo'n 10 meter verderop te grazen. Ik praat wat tegen hem, hij is een goede luisteraar en het is best gezellig zo!

De volgende ochtend kom ik een beetje met moeite mijn slaapzak uit. Ik ruim op en denk: 'Ach, 7 uur is nog niet zo laat om te vertrekken.' Zoals altijd kijk ik om me heen, niks vergeten? Staat mijn tent er nog... Ik ben nog niet helemaal wakker! Dan bedenk ik me ook dat ik vandaag jarig ben. Hiep hiep hoera voor mezelf!

En net vandaag kom ik bijna niemand tegen. Elke dag zie ik meerdere hikers en bijna altijd wel bekenden, maar nu ontmoet ik de hele dag maar één hiker, Sam, en die kende ik nog niet. Hij geeft me wel cadeaus: een zakje aardappelpuree, en een energie reep.  Ik probeer mezelf te vertellen dat het mooie landschap ook een cadeautje is, maar ik had het toch ook wel leuk gevonden om iets meer mensen tegen te komen vandaag. 

Wat ik wel veel tegen kom is water. Ik klim omhoog naar Selden Pass en elk kwartier kom ik wel een kleiner of groter stroompje tegen. Meestal kun je deze oversteken via stapstenen, of soms via een boomstam die over de rivier ligt. De hele dag doe ik mijn best om droge schoenen te houden en dan op het allerlaatst verlies ik mijn balans in een klein onbenullig maar diep beekje. Toch doorweekt, helaas. Die schoenen drogen vanavond niet meer op, dus morgen beginnen met natte voeten. 

Ik zie in de PCT app dat er bereik is op een campsite 1.5 mijl verder dan ik gepland had. Daar wil ik wel wat verder voor lopen. Ik ontvang vele felicitaties van jullie allemaal en zo voel ik me toch nog jarig vandaag, bedankt!

----- 

Dag 57 (3/6): kamp mile 788.9 (Bishop), gelopen 0 mile, totaal 824.6
Dag 58 (4/6): kamp mile 794.3, gelopen 12.7 mile, totaal 837.3
Dag 59 (5/6): kamp mile 811.3, gelopen 17.0 mile, totaal 854.3
Dag 60 (6/6): kamp mile 823.5, gelopen 12.2 mile, totaal 866.5
Dag 61 (7/6): kamp mile 836.4, gelopen 12.9 mile, totaal 879.4
Dag 62 (8/6): kamp mile 854.4, gelopen 18.0 mile, totaal 897.4
Dag 63 (9/6): kamp mile 873.5, gelopen 19.1 mile, totaal 916.5