Burn area

Ik loop nu middenin de zone die vorig jaar in de Dixie fire is verbrand. Deze enorme brand heeft 400 000 hectare verwoest en de rookpluimen waren tot aan Utah te zien. Het bos op de PCT is volledig verwoest en ook de bodem is verbrand waardoor er geen groen te zien is. Het heeft soms iets herfstigs, al dat bruin en zwart.

In de middag bereik ik het halverwege punt. Hier staat een (betonnen) paaltje om deze mijlpaal aan te geven. Ik geloof dat het eigenlijke halverwege punt een mijl hiervandaan ligt, maar ach, goed genoeg. Het is een punt waar ik al een paar dagen naar uitkijk en het is een feestelijk gevoel om er dan nu te zijn. Er zijn een paar andere hikers en iedereen feliciteert elkaar.  Men begint nu echt de blik op het eindpunt te richten. Voor mijn gevoel ben ik al over de helft, en qua tijd is dat ook zo, maar het is toch nog zo'n 2.5 maand lopen. 

Ik kom ook Ben weer tegen, die gek genoeg zuidwaarts loopt. Hij had de burn area overgeslagen maar had zo'n last van spijt gevoelens dat hij deze nu toch loopt. Zuidwaarts was makkelijker te regelen dus daarom loopt hij dit stuk de andere kant op. Ik ben blij hem te zien, ik dacht dat dat niet meer zou gebeuren aangezien hij ruim 100 mijl voor mij liep. 

Mijn geplande kampeerplek bij de rivier ligt middenin het bos, wat totaal verbrand is. Ik wil niet onder al deze dode bomen slapen omdat het gevaarlijk is. Tijdens het wandelen heb ik al regelmatig een tak horen en zien vallen, soms best dichtbij. Dat wil je niet op je tentje hebben midden in de nacht. Dus loop ik nog een stukje verder tot ik een open veldje tegen kom. Anderen lijken dit niet zo nodig te vinden, want ik zie veel tentjes tussen de bomen. 

De dag erna kan ik maar lopen tot de grens van Lassen National Park. In dit park is namelijk een bear canister verplicht als je wilt kamperen. Aangezien ik deze niet meer heb zal ik voor de grens overnachten. De PCT loopt 19 mijl door het park, dus dat kan ik dan de volgende dag in één keer doen.

Ik neem dus mijn tijd deze dag, ook lekker. In de ochtend laat ik mijn tent goed opdrogen voor ik vertrek. Overnachten in een weiland betekent meestal condensatie. In de middag vind ik een heerlijke rivier voor de pauze, ik was mijn voeten en benen en rust uit in de schaduw. Ik heb ook nog een erg Amerikaanse belevenis: opeens hoor ik harde schoten op een veld, schietoefeningen. Ik hoop maar dat ze weten dat hier een trail loopt en wandel snel verder. De campsite is behoorlijk druk, want iedereen heeft natuurlijk hetzelfde probleem. Er is tijd genoeg om uitgebreid te kletsen. Ik was mijn voeten en benen opnieuw, ze worden ongelofelijk vies van al de as.

Lassen National Park is een vulkanisch gebied. De trail loopt langs de 'Terminal Geyser', wat geen geiser is, maar een 'fumarole', een plek waar stoom uit de grond komt. Dit doet het precies onder een klein stroompje, wat een bijzonder effect geeft. Het riviertje kookt en de stoom komt in grote wolken omhoog. Iets verderop ligt een meer waaronder ook zo'n fumarole ligt. Deze is minder actief op het moment, soms kookt daar de modder.

Het is warm en als ik vlak voor de lunch langs een meer loop ziet dat er te aantrekkelijk uit om voorbij te lopen. Het water is ondiep en heerlijk koel maar niet koud. Poedelnaakt neem ik een bad in de natuur, er lopen toch bijna geen mensen hier. Opgefrist en een stuk schoner loop ik het laatste stuk. Het is nog best een eind (12 mijl), maar het is vlak en gaat lekker. 

Helaas is het onbeschut, nog steeds warm en ook nog steeds stoffig. Echt schoon ben ik niet meer als ik op mijn geplande kampeerplek arriveer. Maar weer opnieuw mijn voeten en benen in de Hat Creek dopen dus. Dit was gelukkig het einde van de burn area. De laatste paar mijl waren al weer groen, wat een genot. Het ruikt veel lekkerder en er is meer schaduw. Overigens waren er ook groene oases in de burn area, perfect voor pauzes.

Door een vlak bos haast ik mij de volgende dag naar Old Station. Daar zou één van de beste breakfasts op de route te vinden moeten zijn. Helaas pindakaas is het café gesloten vanwege gebrek aan personeel, wat een pech!

Deze pijn wordt flink verzacht als ik opeens 'Hey, Rabbit' hoor. Op een bankje zitten Janine, Dan en Rachel (Gumby). Superleuk om hen allemaal weer te zien. Zij wachten tot het postkantoor open gaat en willen daarna de hitte uitzitten. Schijnbaar komt vanmiddag ook Breezy naar Old Station (zij was er een paar dagen tussenuit met haar moeder). Ik klets uitgebreid bij maar blijf niet de hele dag, ik wil nog iets verder komen vandaag.

Ik kom bij de Subway Cave, een grot die door lavastromen gevormd is. Deze ruime grot kun je zelfstandig verkennen. Er zijn niet echt zijpaden dus verdwalen kun je niet. Het is wel donker, maar ik heb mijn hoofdlamp bij me. Het is er ook heerlijk koel. Na de grot loop ik nog een uurtje tot het 'Trail Angel Café', normaal gesproken een plek waar een trail angel limonade en snacks uitdeelt. Alleen vandaag even niet, alweer pech. Er staan wel stoelen in de schaduw en er is water. Het is te warm om door te lopen dus ik neem hier een lange siësta.

Als ik om 16.00 weer op pad ga is het nog altijd boven de 30° en het koelt maar langzaam af. De route loopt hoog aan de rand van een vallei. Het is prachtig maar ook erg onbeschut. Om 19.00 besluit ik dat ik gesmolten ben en zet ik mijn tent op in de schaduw van een eenzame boom. Morgen weer een dag. 

Ik vertrek vroeg, het is nog koel en ik zie een mooie zonsopgang. Ik ben nu middenin de Hat Creek Rim, een 30-mijls stretch die berucht is vanwege de hitte en het gebrek aan water. Dat laatste is de afgelopen jaren sterk verbeterd omdat een lokale boer een watertank beschikbaar heeft gesteld halverwege. Dat kunnen ik en Janine (die ik hier weer tegenkom) natuurlijk erg waarderen en we geven dan ook een donatie. 

Deze dag is minder warm dan gisteren. Maar waar ik gisteren de warmste uren in de schaduw zat met koud water, loop ik nu in een veld met weinig bomen. Dat voelt toch echt warmer. Gelukkig is er weinig bergop vandaag. Het is het warmst aan het einde van de middag, maar dan kom ik precies langs een meertje. Heerlijk afkoelen in het water. Ik was mezelf en mijn shirt zo goed en kwaad als het gaat, want aan het einde van de dag moet ik liften naar het dorp Burney. Janine zegt: 'dat maakt toch niet uit, ze ruiken pas dat je stinkt als ze je al een lift hebben gegeven.' Desondanks neemt ze ook een duik.

In Burney geeft de lokale kerk onderdak aan hikers. Om de één of andere reden heeft deze kerk een gymzaal, en daar mogen wij in overnachten. Er is een keuken en er zijn douches, waar je zo lang mag douchen als je wilt, er is zelfs zeep en er zijn handdoeken. Wat een genot. En dat alles is in principe gratis, al is een donatie wel gebruikelijk. 

-----
Dag 92 (8/7): kamp mile 1330.1, gelopen 22.7 mile, totaal 1388.4
Dag 93 (9/7): kamp mile 1346.3, gelopen 16.2 mile, totaal 1404.6
Dag 94 (10/7): kamp mile 1369.6, gelopen 23.3 mile, totaal 1427.9
Dag 95 (11/7): kamp mile 1387.5, gelopen 18.4 mile, totaal 1446.3
Dag 96 (12/7): kamp mile 1411.3 (Burney), gelopen 23.8 mile, totaal 1470.1