Geslinger

In Mt Shasta doe ik al mijn gebruikelijke klusjes: douchen, wassen, boodschappen en veel eten. Ook is er een outdoorshop, waar ze de punten van mijn stokken kunnen vervangen, want die zijn totaal afgesleten door de vele rotsen. Dit is de eerste wandeltrip waar ik mijn uitrusting al doende moet vervangen!

Een gratis bus brengt mij en nog 20 andere hikers terug naar de route. Ik lijk in een bubbel terecht gekomen te zijn. Veel bekenden, maar ook veel nieuwe gezichten, hikers die een paar dagen in Shasta hebben doorgebracht. Het is namiddag en op zijn warmst als ik begin te lopen. Na 6 mijl zie ik Tony en Stormy (Karen) in een beekje zitten. Dat ziet er mega aantrekkelijk uit en ze overtuigen mij dan ook zonder moeite om erbij te komen zitten. Iets minder ver dan bedacht, maar dat geeft niks!

Een fikse klim in de ochtend brengt ons weer op hoger terrein. De beloning is deze keer niet alleen prachtige uitzichten maar ook een stuk verkoeling. Het is hier een paar graden koeler en er staat een klein windje. Dit maakt een groot verschil en deze dag is dan ook een stuk aangenamer. Het terrein is weer wat opener met vergezichten. Het bos van de voorgaande dagen was wel een leuke afwisseling, maar deze uitzichten hebben toch mijn voorkeur. Ik kijk uit over Mt Shasta en de Castle Crags, wat opvallende rotspartijen zijn. 

Stormy doet het vandaag wat rustiger aan dus die zie ik na het ontbijt niet meer, maar ik lunch en kampeer met Tony. Ik let niet echt op aan het einde van de dag en loop eerst de afslag naar het meer waar we kamperen voorbij. Die 500 meter terug lopen voelen het zwaarst. Ik ben nog net op tijd om een heerlijke duik in het meer te nemen voordat de zon er niet meer op schijnt. 

Een prachtige zonsopgang begeleidt me de eerste mijl maar daarna gaat het een poosje niet zo lekker. Tijdens het lopen fantaseer ik uitgebreid over wat ik allemaal zal doen als ik weer thuis ben, en daar krijg ik gek genoeg niet meer zin in wandelen van. Ik neem even pauze en eet wat. Daarna zet ik een muziekje op en dat helpt enorm, het gaat veel beter. Ik luister naar Helium Vola, muziek waar wat geluidseffecten in zitten. Opeens hoor ik wel een heel merkwaardig geluidseffect. Oeps, een ratelslang op het pad! Die had ik hier niet meer verwacht.

Ik kom de laatste tijd best veel hikers tegen die eigenlijk southbound wilden gaan, van Canada naar Mexico. In Washington is er echter uitzonderlijk veel sneeuw gevallen, dus voor velen is dat te lastig. Zij beginnen daarom nu hier en lopen northbound naar de Canadese grens, om daarna vanaf hier naar Mexico te lopen. Het is leuk om de 'verse' hikers te ontmoeten, die net gestart zijn. Ze hebben nog wat meer enthousiasme dan wij die aan de Mexicaanse grens zijn begonnen, en nu toch wel de blik op het einde beginnen te richten. De Noord-Californische blues noemen ze dat. 

De route slingert in dit stuk alle kanten op, soms oostwaarts, dan weer westwaarts, soms zelfs zuidwaarts! Ik zie steeds weer Mt Shasta, maar altijd aan een onverwachte kant, achter me, voor me of opzij. Aan de zon kun je natuurlijk zien welke kant je op gaat, maar ik moet bekennen dat dat nog altijd niet echt natuurlijk gaat en ik er steeds weer over na moet denken waar het noorden nou ligt. 

Al dat geslinger is vast zodat we door de Trinity Alps lopen, een mooi natuurgebied met steile rotsen. De route loopt over een prachtige ridge met verre uitzichten. Vele bergbloemen maken het plaatje compleet. Helaas lopen we in de middag weer door een burn area, dat is minder inspirerend.

In de lunchpauze ontmoet ik Tony weer. Zij is ook Nederlands maar we vergeten vaak om van taal te wisselen en dan praten we vrolijk Engels tegen elkaar. Ik zie opeens Ben voorbij komen en als ik hem roep komt hij erbij zitten. Hij heeft een 30-mijls dag gepland met zijn nieuwe hiking partner Janneman uit Zuid-Afrika! Gelukkig hebben ze wel tijd om met ons te lunchen want ze zijn heel grappig met zijn tweeën. 

Ik kampeer met Tony en Ivanja, een dame van 68 jaar. Zij gaat nog altijd met rugzak en tent op pad! 'Niet de hele PCT hoor, alleen secties.' Ik vind het indrukwekkend. Eerder deze week kwamen we al Dave tegen, 71 jaar en slechts één week voor mij vertrokken vanuit Campo bij de Mexicaanse grens. Wat een helden.

Net als de lopers in Nederland hebben we er nu een driedaagse opzitten. Drie dagen van 40 km (25 mijl). Met iets meer heuvels wellicht. Het zijn lange dagen en dit is misschien een beetje te veel van het goede, de vermoeidheid begint goed merkbaar te zijn.

De volgende dag is gelukkig wat korter, 18.5 mijl naar de highway. In mijn hoofd is dit dan ook een makkelijke dag. Helaas klopt dat helemaal niet: er zijn drie steile klimmen en onderweg heeft een reus tientallen grote boomstammen op de route gestrooid. Een stuk met mooi uitzicht kan het maar net goedmaken. Bij de highway aangekomen ga ik klaar staan om te liften. Al gauw ga ik er maar bij zitten, geen auto te zien. Na 20 minuten zie ik de eerste auto, maar die rijdt de andere kant op. Pas na 50 minuten wachten komt er een auto de goede kant op. Gelukkig stopt deze voor mij en brengt me naar Etna.

Daar zet ik mijn tent op in het lokale park, waar hikers gratis mogen overnachten. Ik ben nog niet op de picknicktafel gaan zitten of Janneman komt aan: 'biertje?' Nou, ontzettend graag, wat is dat lekker na zo'n dag. Als daarna lokale trail angels aan komen zetten met pizza en watermeloen is mijn dag weer helemaal goed!

----

Dag 102 (18/7): kamp mile 1507.2, gelopen 6.0 mile, totaal 1563.6

Dag 103 (19/7): kamp mile 1531.3, gelopen 25.1 mile, totaal 1588.7

Dag 104 (20/7): kamp mile 1555.9, gelopen 24.8 mile, totaal 1613.5

Dag 105 (21/7): kamp mile 1581.1, gelopen 25.2 mile, totaal 1638.7

Dag 106 (22/7): kamp mile 1599.7 (Etna), gelopen 18.6 mile, totaal 1657.3