Oregon

In de ochtend ontbijt ik met Tony en dan zien we Janine uit een pick-up truck stappen. Zij heeft een detour gemaakt om Mt Shasta te beklimmen en is zo weer achter mij geraakt. Na de boodschappen besluiten we ook nog in de stad te lunchen en dan kunnen we terug naar de trail met een lift die Janine al geregeld heeft. 

Ik zit een beetje vol van al dat eten en gecombineerd met de warmte voel ik me niet fantastisch tijdens de eerste paar mijl. 10 mijl staat op de planning, en als je pas om 15.00 begint dan loop je nog in de avond. Maar het is eigenlijk wel lekker koel en ik heb toch nog geen honger dus het bevalt me wel. 

De campsite is vlak bij een weiland waar koeien lopen en ik val in slaap met het geklingel van koebellen. In de nacht komen er ook nog twee herten rondom de tent lopen, ik zeg dat ze wat zachter moeten doen want ze maken nogal lawaai als ze door de bosjes lopen. 

Vlak na de campsite is een plekje met uitzicht over de vallei. Daar is bereik en terwijl ik de vorige blog upload geniet ik van een heerlijke zonsopgang. Ik word vergezeld door twee herten die ongestoord naast mij grazen. Dezelfde als vannacht?

Het terrein is afwisselend heel rotsig, heel veel omgevallen bomen, heel steil of een combinatie van die drie. Allemaal niet mijn favoriet. Dat het afwisselt is het enige goede, net als ik het ene erg zat word krijgen we een andere ellende. Gelukkig is het niet de hele dag, in de middag zijn er mooie bergweiden. Er bloeien veel bloemen en overal zijn vlinders!

Onderwerp van gesprek onder de hikers is nu de zogenaamde Noord-Californische blues. We lopen nu vaak wel 25 mijl per dag, dat is met zo'n 2.5 mijl per uur tien uur lopen in totaal. Dat is fysiek geen probleem meer, maar de mentale uitdaging wordt groter. De dagen zijn lang en er ontstaat een soort sleur. We lopen al heel lang in Californië. Het einde komt in zicht maar tegelijk zijn we er nog lang niet. Hoewel we goed op schema zitten om op tijd te finishen is er niet veel tijd om te stoppen, zeker niet als je nog wat tijd voor toekomstige tegenslag achter de hand wilt houden. En het kan hier ook, het terrein is goed geschikt voor lange dagen en het is lang licht, dus je wilt daarvan gebruik maken. Bijna iedereen heeft last van deze blues. Zelf merk ik dat het sociale aspect van de trail nu veel belangrijker wordt, de pauzes en het kamperen met anderen geeft energie en motivatie om door te blijven gaan. 

Zo stoppen we na een lange afdaling in Seiad Valley, een piepklein dorpje met enkel een winkeltje, een café en een campground. Alle hikers verzamelen hier natuurlijk en ik kom veel bekenden tegen. Het is middenin een hittegolf en in het dal is het veel warmer, zo'n 41°. Dus Janine, Tony, Ben, Janneman en ik gaan onder de brug zitten bij en in het water. Daarna eten we in het café, hamburgers en sandwiches. 

Vanuit Seiad Valley gaat de trail 10 mijl steil omhoog de vallei uit en er is weinig beschutting. Vanwege de hittegolf besluiten Tony en ik om dit vroeg in de ochtend te lopen, dus om 3.30 verlaten wij de camping. Onze hoofdlampen maken een klein lichtpuntje maar voor de rest is het pikkedonker. Het is een raar effect, want je kunt de helling niet echt zien, maar je benen voelen hem wel. Zelfs in de nacht is het nog warm en de steile klim veroorzaakt veel zweetdruppels. Heel langzaam wordt het lichter en komt de omgeving uit het donker tevoorschijn gevolgd door een fraaie zonsopgang. Om 8.00 zijn we boven.

Hoewel het in de bergen minder warm is dan in de vallei ben ik toch blij met elke schaduw. 'Helaas' is dit een stuk met prachtige uitzichten en weinig bomen. Vermoeid en verhit loop ik langzaam als ik word ingehaald door Tony. Zij vertelt me dat er trail magic is met koude frisdrank, 1 mijl verderop. Die gedachte geeft vleugels en ik ga opeens een stuk sneller! Een koud drankje en een stoel in de schaduw, wat een genot. 

Na deze rustpauze volgt nog een klein stukje en dan kom ik bij een waterbron, rond 15 uur. Daar zitten Janine, Mirage, Rocky en nog zeker 10 andere hikers. Een goede plek voor een siësta blijkbaar. Tony en ik blijven daar zelfs kamperen, deze dag is lang genoeg geweest en het is heerlijk chillen op een matje in de schaduw bij de waterbron.

Ik ben vroeg weer uit de veren voor de laatste mijlen in Californië. Vlak voor de grens met Oregon kom ik opnieuw trail magic tegen: frisdrank en fruit in een oude cabin. Het is wel gezellig maar het stinkt er vreselijk, gevuld met al die hikers die al dagen niet gedoucht hebben. Ik vlucht er weg, op naar de grens. Het is een mijlpaal vergelijkbaar met Kennedy Meadows South, na bijna 1700 mijl verlaten we Californië. 

Bij de grens, in het Oregon-deel, zitten Tony en Janneman die me met gejoel en applaus ontvangen. Al snel volgen meer hikers die we op dezelfde manier begroeten. Zo ontstaat er een klein feestje bij de grens. Er komen drankjes tevoorschijn die speciaal voor deze gelegenheid zijn meegenomen en enkelen roken een joint met één voet in Californië en één voet in Oregon. 

Het is het begin van de middag als ik weer op pad ga en het is erg warm. Net als ik besluit om een siësta bij een waterbron te nemen voel ik opeens een druppel. Er volgen er meer en een heuse onweersbui breekt los. Het is een zeer lokale bui, we kunnen de zon verderop zien schijnen. De verkoeling is heerlijk. De regen komt ook goed uit want er is een kleine bosbrand in de buurt, we zien de blushelikopter regelmatig voorbij vliegen.

Het blijft wat koeler na de regen en ik kan weer verder. Eigenlijk wilde ik kamperen na 24 mijl, maar die plek is erg open op de berg, dat is niet zo veilig als er onweersbuien zijn. Hoewel het erop lijkt dat die alweer voorbij zijn, besluit ik toch eentje verder te gaan en zo loop ik de afstand van een marathon vandaag. En dan te bedenken dat sommige mensen dit rennen!

Nog een kortere dag wandelen brengt me naar Ashland. De stad is nog warmer dan de trail, het is er een recordtemperatuur van 43° Celcius. Ik, Tony en Pika verblijven een nacht bij een trail angel Crosswords. Net als de Nederlandse 'Vrienden op de fiets' ontvangt deze trail angel voor een bijdrage hikers in zijn huis. Hij kookt voor ons en maakt ook een ontbijt. Er zijn nog twee andere hikers, Guillermo en Vulture. Het avondeten is lekker en erg gezellig. Ik ben wel erg moe na deze drukke dag en hete week wandelen. Vandaag kan ik gelukkig de hele dag uitrusten en vanmiddag verkassen Tony en ik naar een hotel met een zwembad!

-----

Dag 107 (23/7): kamp mile 1610.4, gelopen 10.7 mile, totaal 1668.0

Dag 108 (24/7): kamp mile 1634.5, gelopen 24.1 mile, totaal 1692.1

Dag 109 (25/7): kamp mile 1655.9 (Seiad Valley), gelopen 21.4 mile, totaal 1713.5

Dag 110 (26/7): kamp mile 1676.2, gelopen 20.3 mile, totaal 1733.8

Dag 111 (27/7): kamp mile 1702.6, gelopen 26.4 mile, totaal 1760.2

Dag 112 (28/7): kamp mile 1718.7, gelopen 16.1 mile, totaal 1776.3