Heaphy Track
18 februari 2018 - Kahurangi National Park, Nieuw-Zeeland
Het is interessant dat ik op de langste track de minste tijd heb doorbracht. De Heaphy Track is 78.4 km en ik had twee halve dagen en twee hele dagen ervoor. Achteraf was het leuker geweest om iets meer tijd ervoor te hebben.
Na de Wangapeka had ik een nachtje in een Farmstay hostel. Dat is gewoon een boerderij met een paar extra bedden. De mensen waren heel aardig en brachten me ook naar de supermarkt om nieuwe boodschappen te doen. Toevallig waren er ook nog een Nederlandse en een Fransman. Het was nog nooit zo druk geweest geloof ik.
Mijn shuttle naar de Heaphy Track kwam pas om 14.00 aan en toen had ik nog ongeveer 4 uur lopen voor de boeg. Die hele eerste dag heb ik mezelf verbaasd over hoe makkelijk het was. Een heel breed pad zonder rotsblokken of bomen. En over de kleinste beekjes waren bruggen! De luxe!
Die eerste dag liep heel mooi langs het strand wat telkens weer mooie uitzichten op leverde. Ik raakte ook nog aan de praat met een Amerikaan, die ik vervolgens met moeite weer kwijt raakte.
Mijn tas was best zwaar aan het begin, de kleine supermarkt had niet zoveel keus in kleine verpakkingen. En ik had brood meegenomen, lekker maar zwaar. Volgende keer toch maar weer oats en crackers.
Delen van de eerste en tweede dag liepen door het regenwoud, met allemaal Nikau palmen. Het was heerlijk lopen, lekker koel en het rook ook zo lekker. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar daarop zie je gek genoeg alleen maar bomen, geeft niet helemaal de sfeer weer. Denk aan Burger's Bush.
Ook de andere dagen liep de tocht door het bos, wat steeds veranderde, van regenwoud in berkenbos in bergachtig bosgebied in bossen vol mossen etc.
Al snel merkte ik dat ik eigenlijk de 'verkeerde' kant op loop. Dat wil zeggen, alle anderen lopen de route de andere kant op. Dat zorgt voor een hele hoop gedag zeggen halverwege de dag als je iedereen tegen komt, én je ziet elke dag nieuwe mensen. Dat kwam me nu wel goed uit, want in de eerste hut zaten twee groepen. Die reisde met gidsen en er was veel eten en wijn voor ze wat het heel luidruchtig maakte. Vast superleuk als je onderdeel bent van die groep.. Maar goed, de andere dagen was de hut heel rustig, dat vind ik leuker en gezelliger.
De hele tocht kwam ik veel vogels tegen, vooral veel Weka. Dat zijn een soort eend-kippen die er heel schattig uitzien. Ze zijn echter wel op je eten uit als je het laat liggen. Maar nog niet té brutaal.
Helaas komt de grote hoeveelheid vogels doordat er heel actief vallen worden gezet tegen hermelijnen en wezels enzo.
Het weer kan hier snel veranderen, de eerste twee dagen was het stralend zonnig (ik kreeg het zelfs zo warm dat ik in een beek gedoken ben), maar dan is het opeens een koele regenachtige dag, en de volgende dag is er weer niks aan de hand!
Het is bijna onmogelijk maar elke nacht ligt er een snurker in dezelfde kamer als ik. Mijn truc is nu maar om vroeg te gaan slapen, zodat ik vast wat uurtjes binnen heb voordat de ellende begint. Want echt wennen doet het nog niet. De laatste dag kwam het echter wel goed uit, want ik moest vroeg op. Ik vertrok met het ochtendgloren om de shuttle van 11.30 te halen. Best mooi om zo in de ochtend te lopen, heel stil nog. Maar lopen met een deadline is niet fijn en daarbovenop waren mijn voeten erg moe van steeds op stenen lopen.
Maar goed, nu rust ik alweer uren lekker uit in de zon. Morgen is ook nog rustig, slechts 1,5 uur lopen naar de eerste hut. En dan de Abel Tasman Coastal Track. Die is heel vlak en wordt gezien als de makkelijkste 'Great Walk'. Lekker ontspannen lopen dus denk ik!
Spannend is dat hier dinsdag een cycloon verwacht wordt. Ik weet nog niet wat dat voor de wandeling betekent...
Na de Wangapeka had ik een nachtje in een Farmstay hostel. Dat is gewoon een boerderij met een paar extra bedden. De mensen waren heel aardig en brachten me ook naar de supermarkt om nieuwe boodschappen te doen. Toevallig waren er ook nog een Nederlandse en een Fransman. Het was nog nooit zo druk geweest geloof ik.
Mijn shuttle naar de Heaphy Track kwam pas om 14.00 aan en toen had ik nog ongeveer 4 uur lopen voor de boeg. Die hele eerste dag heb ik mezelf verbaasd over hoe makkelijk het was. Een heel breed pad zonder rotsblokken of bomen. En over de kleinste beekjes waren bruggen! De luxe!
Die eerste dag liep heel mooi langs het strand wat telkens weer mooie uitzichten op leverde. Ik raakte ook nog aan de praat met een Amerikaan, die ik vervolgens met moeite weer kwijt raakte.
Mijn tas was best zwaar aan het begin, de kleine supermarkt had niet zoveel keus in kleine verpakkingen. En ik had brood meegenomen, lekker maar zwaar. Volgende keer toch maar weer oats en crackers.
Delen van de eerste en tweede dag liepen door het regenwoud, met allemaal Nikau palmen. Het was heerlijk lopen, lekker koel en het rook ook zo lekker. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar daarop zie je gek genoeg alleen maar bomen, geeft niet helemaal de sfeer weer. Denk aan Burger's Bush.
Ook de andere dagen liep de tocht door het bos, wat steeds veranderde, van regenwoud in berkenbos in bergachtig bosgebied in bossen vol mossen etc.
Al snel merkte ik dat ik eigenlijk de 'verkeerde' kant op loop. Dat wil zeggen, alle anderen lopen de route de andere kant op. Dat zorgt voor een hele hoop gedag zeggen halverwege de dag als je iedereen tegen komt, én je ziet elke dag nieuwe mensen. Dat kwam me nu wel goed uit, want in de eerste hut zaten twee groepen. Die reisde met gidsen en er was veel eten en wijn voor ze wat het heel luidruchtig maakte. Vast superleuk als je onderdeel bent van die groep.. Maar goed, de andere dagen was de hut heel rustig, dat vind ik leuker en gezelliger.
De hele tocht kwam ik veel vogels tegen, vooral veel Weka. Dat zijn een soort eend-kippen die er heel schattig uitzien. Ze zijn echter wel op je eten uit als je het laat liggen. Maar nog niet té brutaal.
Helaas komt de grote hoeveelheid vogels doordat er heel actief vallen worden gezet tegen hermelijnen en wezels enzo.
Het weer kan hier snel veranderen, de eerste twee dagen was het stralend zonnig (ik kreeg het zelfs zo warm dat ik in een beek gedoken ben), maar dan is het opeens een koele regenachtige dag, en de volgende dag is er weer niks aan de hand!
Het is bijna onmogelijk maar elke nacht ligt er een snurker in dezelfde kamer als ik. Mijn truc is nu maar om vroeg te gaan slapen, zodat ik vast wat uurtjes binnen heb voordat de ellende begint. Want echt wennen doet het nog niet. De laatste dag kwam het echter wel goed uit, want ik moest vroeg op. Ik vertrok met het ochtendgloren om de shuttle van 11.30 te halen. Best mooi om zo in de ochtend te lopen, heel stil nog. Maar lopen met een deadline is niet fijn en daarbovenop waren mijn voeten erg moe van steeds op stenen lopen.
Maar goed, nu rust ik alweer uren lekker uit in de zon. Morgen is ook nog rustig, slechts 1,5 uur lopen naar de eerste hut. En dan de Abel Tasman Coastal Track. Die is heel vlak en wordt gezien als de makkelijkste 'Great Walk'. Lekker ontspannen lopen dus denk ik!
Spannend is dat hier dinsdag een cycloon verwacht wordt. Ik weet nog niet wat dat voor de wandeling betekent...
En wat is dat voor gek, paars, half inktvisachtig ding?
En wat doen die schoenen aan de paal?
En jij hebt straks een conditie..... nu al natuurlijk!
De paal met schoenen snapte ik ook niet helemaal, middenin de wandeling! Hoe ga je dan verder als je je kapotte schoenen daar laat? Of nemen mensen hun oude schoenen mee? Maar al dat extra gewicht terwijl je ze dan ook thuis kunt weggooien!
sterkte met het onverwachte van de cycloon