Tongariro Northern Circuit
7 februari 2018 - Nationaal park Tongariro, Nieuw-Zeeland
Noot vooraf: dit is een vrij lang verhaal, er zijn ook foto's, plaatjes tellen immers voor duizend woorden...
Het is fijn om eindelijk op weg te zijn, na al het plannen en voorbereiden. Het is ook een prachtige dag, zonnig en warm. De route begint mooi afwisselend, met heidevelden en bosjes en het pad is echt supergoed onderhouden.
Gedurende de gehele tramp is de vulkaan Ngauruhoe (Mt Doom) nadrukkelijk aanwezig. Ik vind het een prachtige berg, zo symmetrisch en keurig. Ook Mt Ruapehu, de oudere broer, zie ik veel later ijn de wandeling.
Het wandelen met volgeladen rugzak (gemiddeld zo'n 12 kilo) valt me niet tegen, alleen het op en af doen is best zwaar. En bij de eerste 'stepping stones' moet ik even vechten voor mijn evenwicht, met het zwaartepunt op een andere plek... gelukkig net geen natte voeten.
Al na 2,5 uur kom ik bij de eerste hut aan. Vrij vroeg, maar de eerste mensen zijn er al. Samen met twee anderen besluit ik alvast een stukje van de volgende dag te lopen, nu het zo mooi weer is. Ik durf echter niet te ver, bang om mezelf te overbelasten op de eerste dag.
De hut is simpel, een stel matrassen op een rijtje en een kleine keuken/eetkamer. Aan het einde van de middag komt er een warden om te vertellen wat we moeten doen als er een vulkaan uitbarsting is, spannend hoor!
De tweede dag is het inderdaad slechter weer, bewolkt en veel wind. Omdat het later op de dag ook nog gaat regenen, en omdat ik toch nog ge-jetlagged ben, vertrek ik al om 7 uur. Tot mijn verbazing zijn er al erg veel mensen op de route, allemaal op weg om de eendaagse 'Crossing' te lopen.
Het gaat al snel steil omhoog met veel trappen en ik kan het extra gewicht van de rugzak goed vervloeken. Misschien had ik het traplopen ook met rugzak moeten oefenen. Hoe hoger ik kom, hoe mistiger het wordt, en ook de wind neemt stormachtige proporties aan. Bijna bovenaan word ik echt omver geblazen, zodat ik een paar stappen opzij moet doen om niet te vallen. Niet echt een pretje als vlak daarnaast een afgrond is.
Als ik eindelijk boven ben is het zo mistig dat er geen uitzicht te bekennen is, helaas pindakaas. Gauw weer naar beneden glijden over los gruis langs de kraterrand. Gelukkig nog net even een opklaring als de Emerald Lakes in zicht komen.
Alles bij elkaar een hele beproeving. En dan te bedenken dat zoveel mensen dit zonder enige voorbereiding, of uitrusting lopen. Geen wonder dat de reddingsdiensten een aantal keer per jaar uit moeten rukken om verkleumde of oververmoeide wandelaars te redden.
Zodra ik voorbij de splitsing ben waar de eendags wandeling naar links gaat en ik naar rechts, is het weer stil. De route gaat steil naar beneden en ik heb een prachtig uitzicht op een vallei vol raar gevormd vulkanisch gesteente. Terwijl ik daar doorheen loop begint het dan toch te regenen. Ik ben blij dat ik al van de pas af ben!
De Oturere hut is nog kleiner dan de vorige, en stroomt snel vol met vermoeide en natte wandelaars. Binnen no-time hangt overal kleding te drogen en ook de kampeerders zoeken warmte in de hut. Maar het is ook eigenlijk best gezellig.
De volgende dag is het gelukkig weer droog, ook al staat er nog een harde wind. De route gaat verder door de vallei. Het is bijna een soort duinachtig gebied, alleen met gruis in plaats van zand. De route is maar kort vandaag en ik ben al na 2,5 uur bij de Waihohonu hut. Tot mijn verbazing is deze heel groot, wat een luxe zoveel ruimte!
Omdat het nog vroeg is heb ik tijd voor twee kleine wandelingetjes in de buurt, zonder rugzak, heerlijk!
Daarna heb ik konings in de zon gezeten met een boek en uitzicht op Mt Ngauruhoe.
Als diner heb ik overigens elke dag pasta met pesto gegeten. En hoewel best smakelijk toch niet echt aan te raden voor drie dagen achtereen. Ach ja.
En dan is het alweer de laatste dag. Ik zeg wat vaarwels aan reisgenoten die ik vermoedelijk niet meer tegen zal komen, en ga weer op weg. Het is zo warm dat ik lekker in korte broek loop en de tijd gaat snel voorbij. Langzaam verandert het landschap en komt er weer wat begroeiing. Eén van de leuke dingen van zo'n wandeling is dat je het landschap ziet veranderen.
Vlak voor het einde is er nog een bonus-waterval, waar ik mogelijk iets meer van genoten zou hebben als ik niet zo nodig moest plassen...
Terwijl ik wacht op de bus terug naar Turangi, komt er een heel klein konijntje vlak naast me grazen. Helemaal niet bang, daar kan mijn Gijsje nog wat van leren.
Nu ben ik weer in het hostel waarvanuit ik vertrokken ben. Ik heb zojuist een heerlijke zomerse salade gegeten met een biertje, extra lekker na drie dagen pasta en thee.
En morgen ga ik alweer op weg naar het volgende avontuur!
Het is fijn om eindelijk op weg te zijn, na al het plannen en voorbereiden. Het is ook een prachtige dag, zonnig en warm. De route begint mooi afwisselend, met heidevelden en bosjes en het pad is echt supergoed onderhouden.
Gedurende de gehele tramp is de vulkaan Ngauruhoe (Mt Doom) nadrukkelijk aanwezig. Ik vind het een prachtige berg, zo symmetrisch en keurig. Ook Mt Ruapehu, de oudere broer, zie ik veel later ijn de wandeling.
Het wandelen met volgeladen rugzak (gemiddeld zo'n 12 kilo) valt me niet tegen, alleen het op en af doen is best zwaar. En bij de eerste 'stepping stones' moet ik even vechten voor mijn evenwicht, met het zwaartepunt op een andere plek... gelukkig net geen natte voeten.
Al na 2,5 uur kom ik bij de eerste hut aan. Vrij vroeg, maar de eerste mensen zijn er al. Samen met twee anderen besluit ik alvast een stukje van de volgende dag te lopen, nu het zo mooi weer is. Ik durf echter niet te ver, bang om mezelf te overbelasten op de eerste dag.
De hut is simpel, een stel matrassen op een rijtje en een kleine keuken/eetkamer. Aan het einde van de middag komt er een warden om te vertellen wat we moeten doen als er een vulkaan uitbarsting is, spannend hoor!
De tweede dag is het inderdaad slechter weer, bewolkt en veel wind. Omdat het later op de dag ook nog gaat regenen, en omdat ik toch nog ge-jetlagged ben, vertrek ik al om 7 uur. Tot mijn verbazing zijn er al erg veel mensen op de route, allemaal op weg om de eendaagse 'Crossing' te lopen.
Het gaat al snel steil omhoog met veel trappen en ik kan het extra gewicht van de rugzak goed vervloeken. Misschien had ik het traplopen ook met rugzak moeten oefenen. Hoe hoger ik kom, hoe mistiger het wordt, en ook de wind neemt stormachtige proporties aan. Bijna bovenaan word ik echt omver geblazen, zodat ik een paar stappen opzij moet doen om niet te vallen. Niet echt een pretje als vlak daarnaast een afgrond is.
Als ik eindelijk boven ben is het zo mistig dat er geen uitzicht te bekennen is, helaas pindakaas. Gauw weer naar beneden glijden over los gruis langs de kraterrand. Gelukkig nog net even een opklaring als de Emerald Lakes in zicht komen.
Alles bij elkaar een hele beproeving. En dan te bedenken dat zoveel mensen dit zonder enige voorbereiding, of uitrusting lopen. Geen wonder dat de reddingsdiensten een aantal keer per jaar uit moeten rukken om verkleumde of oververmoeide wandelaars te redden.
Zodra ik voorbij de splitsing ben waar de eendags wandeling naar links gaat en ik naar rechts, is het weer stil. De route gaat steil naar beneden en ik heb een prachtig uitzicht op een vallei vol raar gevormd vulkanisch gesteente. Terwijl ik daar doorheen loop begint het dan toch te regenen. Ik ben blij dat ik al van de pas af ben!
De Oturere hut is nog kleiner dan de vorige, en stroomt snel vol met vermoeide en natte wandelaars. Binnen no-time hangt overal kleding te drogen en ook de kampeerders zoeken warmte in de hut. Maar het is ook eigenlijk best gezellig.
De volgende dag is het gelukkig weer droog, ook al staat er nog een harde wind. De route gaat verder door de vallei. Het is bijna een soort duinachtig gebied, alleen met gruis in plaats van zand. De route is maar kort vandaag en ik ben al na 2,5 uur bij de Waihohonu hut. Tot mijn verbazing is deze heel groot, wat een luxe zoveel ruimte!
Omdat het nog vroeg is heb ik tijd voor twee kleine wandelingetjes in de buurt, zonder rugzak, heerlijk!
Daarna heb ik konings in de zon gezeten met een boek en uitzicht op Mt Ngauruhoe.
Als diner heb ik overigens elke dag pasta met pesto gegeten. En hoewel best smakelijk toch niet echt aan te raden voor drie dagen achtereen. Ach ja.
En dan is het alweer de laatste dag. Ik zeg wat vaarwels aan reisgenoten die ik vermoedelijk niet meer tegen zal komen, en ga weer op weg. Het is zo warm dat ik lekker in korte broek loop en de tijd gaat snel voorbij. Langzaam verandert het landschap en komt er weer wat begroeiing. Eén van de leuke dingen van zo'n wandeling is dat je het landschap ziet veranderen.
Vlak voor het einde is er nog een bonus-waterval, waar ik mogelijk iets meer van genoten zou hebben als ik niet zo nodig moest plassen...
Terwijl ik wacht op de bus terug naar Turangi, komt er een heel klein konijntje vlak naast me grazen. Helemaal niet bang, daar kan mijn Gijsje nog wat van leren.
Nu ben ik weer in het hostel waarvanuit ik vertrokken ben. Ik heb zojuist een heerlijke zomerse salade gegeten met een biertje, extra lekker na drie dagen pasta en thee.
En morgen ga ik alweer op weg naar het volgende avontuur!
Maar leuk om te lezen hoor. Ik ben al benieuwd naar het vervolg.