Het oosten

Het noorden en oosten van de TRT is de droge kant. Elke avond (6 in totaal) heb ik een 'dry camp', wat betekent dat er geen water bij de kampeerplek is (al is het soms maar 1 km weg). Van te voren moet ik dus bedenken hoeveel water ik 's avonds en 's ochtends nodig heb, en zeker als het ver lopen is met water, zorg ik dat het zo min mogelijk is. Veel drinken dus als er water beschikbaar is en eten waar geen water voor nodig is (wraps!).

Doordat ik niet op Mt Rose campground terecht kon moest ik dus iets verder lopen. Dat heeft als fijne bijwerking dat de dag erna wat korter is dan gepland (maar 19 km), dus ik neem mijn tijd. De merkwaardige regel op dit stuk is dat mountainbikers alleen op even dagen zijn toegestaan. Ik denk dus mazzel te hebben dat ik op een oneven dag loop maar ik kom toch wel 20 mtb'ers tegen...
Het gebied waar ik door loop is weliswaar een bos, maar de bomen staan heel ver van elkaar,  er zit wel 20 tot 30 meter tussen elke boom, en het voelt daardoor toch niet echt bossig. De bomen hebben ook een merkwaardig gedraaide stam, dat zie je pas als ze dood zijn (volgens mij heb ik daar eerder al een foto van geplaatst).
Gedurende de dag kom ik een paar keer Donna tegen. Zij loopt de TRT ter ere van haar 50e verjaardag. We blijven beide op dezelfde campsite (niet vol deze keer) en praten gezellig, samen met Steve (die de TRT de andere kant op loopt).

Oorspronkelijk had ik twee langere laatste dagen van 25 km gepland, maar ik heb nog drie dagen over voor ik weer ik South Lake Tahoe geboekt heb. Daarom herverdeel ik de kilometers in wat kortere dagen. Ik moet dan wel een extra stukje lopen om een extra waterpunt te bereiken maar alsnog zijn de dagen minder dan 20 km.

Nadat ik bijna bovenop een geschrokken hertje ben gelopen komt het mooiste stuk (wat mij betreft) van de route. Ik loop een aantal km over een bergweide met voortdurend een prachtig uitzicht op Lake Tahoe en het iets hoger gelegen Lake Marlette. Jammer genoeg is de lupine hier al net uitgebloeid, dat had het nóg mooier gemaakt.
Ik loop de extra kilometers naar Spooner Lake. Hier is een picknickplaats met waterpomp en stopcontact(!). Het is inmiddels weer erg warm overdag, en ik heb alle tijd dus ik blijf tot de namiddag daar zitten chillen. Doordat alles zo droog is, is het ook erg stoffig. Tel daarbij op de zonnebrand en het zweet van de warmte en inspanning en je kunt je wel voorstellen hoe vies ik ben. Het meer is helaas een natuurgebied voor vogels en niet om te zwemmen. Maar ik was me zo goed als het gaat bij de waterpomp en spoel ook mijn kleren uit.
En oja iedereen maakt zich wel druk om de beren,  maar het echte gevaar ligt hier bij het oversteken van de highways. Iemand vergeleek het met het computerspelletje 'Frogger '...

Ook de dag erna is het weer erg warm, wel 27°, ik loop van schaduw naar schaduw. Er zijn weinig andere wandelaars, ik denk omdat anderen niet zo gek zijn om met die hitte te gaan lopen. Tijdens een pauzemomentje kom ik toch één TRT hiker tegen die dezelfde kant oploopt en ik maak een praatje. Deze man loopt erg hard, maar heeft blijkbaar na mij ook een pauze genomen want een uur later kom ik hem weer tegen, nu in gezelschap van zijn vrouw, die hem nieuwe voorraden komt brengen. Maar ook samen lopen ze erg hard verder. Toch kom ik ze nog eens tegen, bij een splitsing, en nu is ook hun zoon van de partij. Het is blijkbaar de bedoeling dat vader en zoon samen verder gaan, maar er ontvouwt zich een ware familieruzie over de te lopen afstanden en hoeveel eten je dan nodig hebt. Vader wil boos weglopen maar dat gaat niet want dan wil de hond (die er ook nog is) met hem mee maar die moet met de vrouw mee en dat gaat alleen als de vrouw eerst wegloopt...
Het is allemaal vrij vermakelijk, maar waarom ben ik blijven wachten? Omdat ik ze vroeg of ze nog een waterpunt wisten aangezien ik met de warmte liever wat meer had. De vrouw heeft wel water in de auto en als de ruzie is opgelost ren ik achter haar (en de hond) aan naar de weg. Ik neem dankbaar een litertje in ontvangst, maar daar neemt ze geen genoegen mee, ik moet meer meenemen. En ook nog twee chocolade repen. En twee andere repen. En ook nog notenmix. Mijn protesten dat ik echt wel eten heb halen niks uit en bepakt en bezakt vertrek ik weer op zoek naar een kampeerplek vlakbij.

De volgende ochtend gooi ik enigzins bezwaard toch maar wat water weg, want het is echt teveel en ik moet het allemaal dragen. De repen zijn trouwens wel lekker, dat wel. Ik heb nog ongeveer 16 km te gaan op deze allerlaatste dag en aangezien dat niet zoveel is neem ik een lange pauze met uitzicht op het meer. Misschien dat jullie al gek worden van al die foto's van hetzelfde meer, maar in werkelijkheid is het elke keer weer fantastisch mooi om te zien en kan ik er geen genoeg van krijgen. Maar er is toch echt een einde aan gekomen en ik moet zeggen dat het ook weer errug fijn is om te douchen en een schoon shirt aan te trekken! (Ik had een t-shirt bij het hostel achter gelaten). En warempel,  een gedeelte van het bruin is blijven zitten na het douchen!

Ik blijf nog twee dagen in het hostel in South Lake Tahoe voor ik weer naar huis ga en het wordt nog warmer. Maar nu kan ik wel zwemmen!