De finish!!

In Stehekin ontmoet ik Wizard en Pedicure weer, die ik een dagje kwijt was geraakt. (Voor de oplettende lezer, ik had de naam van Pedicure eerst verkeerd). Zij hebben een hotelkamer met drie bedden en ik mag aansluiten, dus ik heb onverwacht een bed. We maken gezamenlijk plannen voor het einde. Nu het eindpunt is afgesloten is ook de oorspronkelijke exit route niet meer bereikbaar. De nieuwe plannen zijn twee dagen korter dan het oorspronkelijke plan en dus gaat al het extra voedsel in de hiker box. Ik weet niet meer of ik hier al eens over verteld heb, maar de hiker box is een plek waar hikers al hun extra voedsel en overbodige spullen kunnen achterlaten die anderen dan weer mee kunnen nemen. Deze hiker box zit nu stampvol met extra eten, omdat iedereen te veel heeft opgestuurd. Je zou er gemakkelijk uit kunnen bevoorraden!

We nemen de bus terug naar de trail. De bus stopt onderweg bij de bakkerij, en wacht daar net zolang totdat iedereen die dat wil iets heeft kunnen kopen. Dus ik heb een lekker taartje om de dag goed te beginnen! Hierdoor kan ik meteen 3.5 uur zonder te stoppen doorlopen, meestal is dat onmogelijk omdat ik eerder honger krijg. 

Ik kampeer nu steeds met Wizard en Pedicure, en deze keer hebben we een mooie campsite, waar zelfs een hoge tafel is, als een soort bar, met boomstronken eromheen waar je op kunt zitten. Het is heel luxe om zo je eten klaar te maken, aan een heuse tafel. Tijdens het eten ontdek ik dat Wizard ook een wiskundige is. Met zijn tweeën gaan we een beetje los over allerlei wiskunde, wat een beetje sneu voor Pedicure is, zij is verpleegkundige. 

De volgende dag is een prachtige dag. Het is wat frisjes maar de zon schijnt. We klimmen de bergen in en gaan over twee bergpassen, met een mooie ridge ertussen. De uitzichten voelen als een cadeautje zo op het eind en ik geniet er volop van. We hebben net over de 20 mijl gepland en het pad is goed, zonder obstakels. Iets na vijfen ben ik op de campsite, lekker vroeg na al die lange dagen vorige week. Er is niet veel plek, dus ik moet mijn tent op een miniscuul plekje tussen een rots en een boomstronk opzetten, maar het past precies.

Morgen zal ik mijn eindpunt op de PCT bereiken: Harts Pass. Het is een raar idee dat ik de PCT morgen vaarwel zal zeggen, nadat het 5 maanden mijn thuis is geweest. Elke dag volgde ik deze route een beetje verder naar het noorden, steeds een beetje verder over de rode lijn op mijn kaart. Het is extra raar omdat mijn huidige reisgenoten, Wizard en Pedicure, nog niet klaar zijn, zij hebben Noord-Californië en heel Oregon over moeten slaan door de bosbranden en gaan nu terug om de ontbrekende mijlen te lopen, waar dat kan. 

In de ochtend heb ik nog een laatste prachtige klim, niet te steil maar met heerlijke uitzichten. Ik geniet met volle teugen. Dan is het zover, de laatste mijl op de PCT. Toepasselijk passeer ik nog een kleine burn area maar het einde is gelukkig groen. Met een luid applaus word ik ontvangen bij Harts Pass door Wizard, Pedicure en een groep van zo'n acht hikers die we de afgelopen dagen steeds zijn tegen gekomen. Er wordt me een biertje in de hand gedrukt en er hangt een feestelijke sfeer. De groep heeft ook een Amerikaanse en Canadese vlag meegenomen waardoor we leuke eind foto's kunnen maken. Zo voelt het toch een beetje als een goede afsluiting, ook al is het net niet Canada. 

Harts Pass ligt aan het einde van een onverharde weg die zonder 4-wheel drive niet te begaan is. Er zitten enorme gaten in de weg en de weg is soms maar één auto breed, met daarnaast de afgrond. In de afgelopen week is er op de weg ook nog een modderstroom geweest waardoor er grote rotsen op de weg zijn beland. De Forest Service heeft de weg toegankelijk gemaakt voor nooddiensten, maar hij is afgesloten voor normaal verkeer. Gelukkig voor ons hebben de ouders van één van de groep dat echter genegeerd en zijn met een grote truck omhoog gereden. 12 hikers en backpacks worden in de truck en de achterbak gepropt en langzaam, met veel gehobbel, rijden we de weg af. 

We worden afgezet in Mazama, een piepklein dorpje langs de highway. Daar is een hiker camping, Lion's Den, waar veel hikers verblijven na het afronden van de tocht. Ook in andere jaren, want Harts Pass is ook normaal gesproken het exit punt, vanaf de grens had ik sowieso terug moeten lopen naar deze pas. Ook in Lion's den hebben ze hun best gedaan en een mini monument gemaakt, waar we natuurlijk ook een foto bij maken. Er hangt een gezellige sfeer, iedereen kletst, blijft lang op en we drinken wat. Voor sommigen is het echt het einde, anderen gaan nog terug naar Oregon of Noord-Californië om ontbrekende stukken te lopen, maar voor iedereen is dit een bijzonder moment.

In de nacht kan ik niet goed slapen. Het besef komt dan pas echt: mijn avontuur is nu voorbij. Ik voel me verward, ik ben verdrietig dat het voorbij is maar ook blij dat ik zo'n mooie tocht heb mogen maken. Ik ben er klaar voor om naar huis te gaan, maar ik weet nu al dat ik dit ook vreselijk zal missen. De bergen, de zich steeds ontvouwende, adembenemende uitzichten, de wilde dieren. De gemakkelijke manier waarop je contact maakt met de andere hikers, steeds anderen maar na enkele dagen voelen ze als je beste vrienden. Dag in dag uit buiten in de natuur zijn. De rust en de eenvoud en het hebben van een enkel doel: loop noordwaarts.

Voor de goede orde, er zijn ook vele dingen die ik niet zal missen. De muggen en (bijtende) vliegen. Elke dag je tent opzetten en je bed opblazen. Het eenzijdige dieet. Altijd maar vies zijn. Bergop lopen in de brandende zon. Een tent afbreken die nat van de condensatie is. Eindeloze hoeveelheden omgevallen bomen op het pad aan het einde van de dag. De eentonigheid die het soms is om elke dag te lopen. En natuurlijk het moeten missen van het thuisfront.

Na deze rusteloze nacht vertrek ik met Wizard en Pedicure naar Seattle. Pedicure heeft een vriendin zover gekregen dat ze ons op komt halen, bijna 4 uur rijden vanaf Seattle. Wat een geluk, want met het openbaar vervoer duurt deze reis de hele dag. In Seattle vertrek ik meteen naar het vliegveld. Ik heb geen behoefte om nog in de stad te blijven voor sightseeing, dat is zó anders dan wat ik de afgelopen tijd gedaan heb. Ik wil nu uitrusten en deze reis laten bezinken. Dus morgenochtend vertrek ik naar huis, gelukkig heb ik mijn vlucht nog eens kunnen verplaatsen.

Bedankt allemaal voor het meeleven met mijn fantastische avontuur, 152 dagen en 2453 mijl (3948 km) op de PCT!

(Dat rond ik even naar boven af ;) )

-----
Dag 150 (4/9): kamp mile 2589.8, gelopen 16.9 mile, totaal 2420.0
Dag 151 (5/9): kamp mile 2610.4, gelopen 20.6 mile, totaal 2440.6
Dag 152 (6/9): kamp mile 2623.0 (Harts Pass/Mazama), gelopen 12.6 mile, totaal 2453.2